دیگر نشاط‌آفرینی در آن، معنایی نخواهد داشت و به سستی و کسالت بدنی، تبدیل خواهد شد. امام علی علیه السلام می‌فرماید:
من شبع عوقب فی الحال ثلاث عقوبات: یلقی الغطاء علی قلبه، و النعاس علی عینه، و الکسل علی بدنه.^۱
کسی که سیر شود، سه پیامد فوری را خواهد دید: پرده‌ای بر قلبش افکنده می‌شود؛ خواب، به چشمانش می‌آید؛ و سستی بر بدنش عارض می‌شود.
لذا همچنان که پیش از این متذّکر شدیم، اصل اعتدال، پیش‌فرض اساسی نشاط به واسطه تغذیه است. امام کاظم علیه السلام می‌فرماید:
لو أنّ النّاس قصدوا فی الطعم لاعتدلت أبدانهم.^۲
اگر مردم در خوردن، اعتدال می‌ورزیدند، بدن‌هایشان، سالم می‌مانْد.
خوردن و آشامیدن، دارای مصادیقی در احادیث است که به برخی از آنها اشاره می‌شود:

ـ عسل

عسل، غذایی مقوّی است که خداوند متعال، آن را مایه شفا^۳ دانسته است و از مصادیق تغذیه سالمی است که باعث انبساط خاطر و نشاط انسان می‌گردد. امام علی علیه السلام عسل را نشاط‌‌آفرین می‌داند.

الرُّکوبُ نُشْرَةٌ.^۱
سواری ]و سوارکاری، باعث[ نشاط است.
پیاده‌روی، شنا و سوارکاری، مجموعه منابع ورزشی نشاط‌آفرین هستند که در احادیث، بدان‌ها پرداخته شده است و ورزش‌هایی که به تقویت جنبه‌های جسمانی و روحانی کمک نماید، مورد تأکید اسلام است.

د. لذّات عینی

۱. لذّت خوردن و آشامیدن

خوردن و آشامیدن، از رایج‌ترین منابع لذّت هستند. این دو، از منابعی هستند که مبتنی بر نیازهای زیست‌شناختی‌اند. در آموزه‌های دین، اهمّیت بسیاری به مسئله تغذیه با رعایت تمام جوانب آن، داده شده است.
اگر بخواهیم خوردن و آشامیدن را منبعی برای نشاط بر شماریم، باید به آموزه‌های دین در چگونگی به دست آوردن غذا، نحوه و اندازه خوردن غذا ـ که در متون دینی به آنها پرداخته شده است ـ ، توجّه نماییم. به هر شکل، با مدّ نظر قرار دادن نکات یاد شده، و با در نظر گرفتن اصل اعتدال، خوردن و آشامیدن، باعث ایجاد نشاط در انسان می‌گردد:
النُّشْرَةُ فِی عَشَرَةِ أَشْیاءَ ... الأَکلِ وَ الشُّرْبِ.^۲
نشاط، در ده چیز است: ... خوردن و آشامیدن.
حـال اگر خوردن و آشـامیدن، منجر به پُرخوری و شکمبارگی شود،