نظر وی، آنچه انسان را به تکاپو می‌اندازد و به زندگیِ گروهی می‌کشانَد، نیازهای طبیعی اوست. انسان‌ها، بدون یاری یکدیگر، نمی‌توانند نیازهای خود را برآورند و این امر، جز از طریق روابط اجتماعی، امکان‌پذیر نیست.۱
در متون دینی، دو مؤلّفه «دیدار با دوستان» و «گفتگو با دیگران»، از عوامل ایجاد نشاط هستند که در گروه روابط اجتماعی، قرار می‌گیرند. به همین جهت، احادیث این قسمت، خود به دو بخش تقسیم می‌شوند:
۱. دیدار دوستان
در این احادیث، دیدار هر چند اندک دوستان، زمینه را برای به وجود آمدن نشاط، فراهم می‌کند. امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
مُلَاقَاةُالإخْوَانِ نُشْرَةٌ وَ تَلْقِیحٌ لِلْعَقْلِ وَ إِنْ کانَ نَزْراً قَلِیلاً.۲
دیدار دوستان، [مایه[ نشاط و پرورش دهنده خِرد است، اگر چه اندک باشد.
۲. گفتگو با دیگران
در حدیثی دیگر، گفتگو با دیگران، عامل ایجاد نشاط، شمرده شده است.امام صادق علیه السلام نیز می‌فرماید:
النُّشْرَةُ فِی عَشَرَةِ أَشْیاءَ... وَ مُحَادَثَةِ الرِّجَالِ.۳
نشاط، در ده چیز است: ... و گفتگو با اهل نظر.
در روایات یاد شده، گفتگویی ساده و دیداری هر چند اندک، نشاط‌‌آفرین دانسته شده است؛ چرا که در این گونه روابط، ردّ و بدل شدن
