الْفَرَحُ بِالدُّنْیا حُمْق.^۱
شاد شدن از دنیا و رو آوردن به آن، کم‌خردى است.
در نقطه مقابل این گروه، کسانی قرار دارند که اگر چه از نعمت‌های این دنیا بهره می‌برند؛ امّا هیچ گاه به آن، دل نمی‌بندند. اینان، معتقد به حسابرسی‌اند و به همین خاطر، به اندک دنیا، دلْ‌شاد نمی‌شوند. این، همان نکته ای است که در این فرموده امام علی علیه السلام بدان اشاره شده است که:
ظَفِرَ بِفَرْحَةِ الْبُشْرَى مَنْ أَعْرَضَ عَنْ زَخَارِفِ الدُّنْیا.^۲
به‌ شادمانىِ مژده، پیروزی می‌یابد، هر که از زینت‌هاى دنیا، رو بگردانَد.
پس کسانی در این دنیا، واقعاً شادمان‌اند که بتوانند در عین بهره‌مندی از نعمت‌های بی‌شماری که خداوند به آنها عطا نموده، از زخارف دنیا، دل کَنْده، از وابستگی به آن، وا رَهَند.

شش. موانع شادی

ناسپاسی و قدرنشناسی

احتمالاً مهم‌ترین مانعی که در مسیر شادی و شادکامی قرار دارد، ناسپاسی و قدرناشناسی نعمت‌های خدادادی است. عصیان و ناسپاسی، استفاده نادرست و ناشایست از داشته‌ها و امکانات است. این امر، موجب خواهد شد تا رضایت خاطر، از شخص، سلب شود و هیجان‌های مثبتی

الدُّنْیا فِی الآخِرَةِ إِلّا مَتاعٌ.^۱
خداوند، به هر که بخواهد، روزىِ بسیار یا روزى اندک می‌دهد، و مردم، به زندگى دنیا خشنودند، حال آنکه زندگى دنیا، در برابر زندگى آخرت، جز اندکْ متاعى نیست)
.
امام علی علیه السلام در این‌باره می‌فرماید:
مَا بَالُکمْ تَفْرَحُونَ بِالْیسِیرِ مِنَ الدُّنْیا تُدْرِکونَهُ وَ لاَ یحْزُنُکمُ الْکثِیرُ مِنَ الآخِرَةِ تُحْرَمُونَه.^۲
چگونه است حال شما که به‌ اندکى از دنیا که دریابید، شادمان مى‏گردید؟! و بسیارى از آخرت که از آن محروم‌اید، شما را اندوهناک نمی‌گرداند؟!
نکته‌ای که باید متذکّر شد، آن است که در تقابل واژه‌های «یسیر» و «کثیر» در روایت، این نکته مشخّص می‌شود که داشته‌های دنیوی، کم و اندک‌اند. لذا نباید صرفاً به خاطر آنها، خرسند شد.از این روست که در روایات بعدی، شاد شدن به واسطه دنیا، هلاکت و حماقت قلمداد شده است. امام علی علیه السلام می‌فرماید:
هَلَک الْفَرِحُونَ بِالدُّنْیا یوْمَ الْقِیامَةِ وَ نَجَا الْـمحْزُونُونَ بِهَا.^۳
شادمانان به دنیا، در روز قیامت، هلاک می‌گردند و غمگینان به آن، رستگار می‌شوند.
در روایت دیگری، آن حضرت می‌فرماید: