پس امر (دین) خود را فرقهفرقه کردند و هر فرقه‌اى، به روشى که برگزیده بود، دل‌خوش بود)
.
امام علی علیه السلام، در خطبه‌ای، داشته‌های اندک دنیوی و شاد شدن به واسطه آنها را مورد عتاب قرار می‌دهد و می‌فرماید:
ما بالکم تفرحون بالیسیر من الدنیا تدرکونه و لا یحزنکم الکثیر من الآخرة تحرمونه.۱
حال شما چگونه است که به اندکی از دنیا که آن را در یابید، شادمان می‌شوید؛ ولی برای بسیاری از آخرت که از آن محروم شوید، اندوهناک نمی‌گردید؟!
در حدیثی دیگر از آن حضرت، مؤمنان، به آنچه از فضل و رحمت پروردگار، نصیبشان خواهد شد، مردمانی شادمان، لقب می‌گیرند:
فَرِحاً بِمَا أَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَ الرَّحْمَة.۲
از فضل و رحمتی که به ایشان رسیده است، شادمان-اند.
آیه ۴۴ سوره انعام نیز به نعمت‌هایی اشاره می‌نماید که داشتن آنها، باعث شادی مشرکان شده است:
(فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیهِمْ أَبْوابَ کلِّ شَیءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون.
هنگامی که ]اندرزها، سودی نبخشید و[ آنچه را به آنان یادآوری شد، فراموش نمودند، درهای همه نعمت‌ها را به روی آنها گشودیم تا ]کاملاً[ خوش‌حال شدند و دل به آنها بستند. ناگهان،
