چندان تفریط میکند که دیگر کار را انجام نمیدهد و انجام ندادن کار، او را به سمت «ضَجَر (گناه)»، سوق میدهد.
ضجر، ناآرامی و آشفتگیای است که فرد برای فرار از آن، به ساز و کاری دفاعی، همچون تظاهر بیانی، پناه میبرد. تداوم این حالت، بیگمان، او را به سمت گناه، خواهد برد و آخرین مرحله نشانگان، به انجام گناه میانجامد.
ج. غفلت از یاد خدا
خداوند متعال، انسانها را از نعمتهای بیشمار خود، برخوردار نموده است. انسانها نیز در قبال این نعمتها، ناسپاس یا شکرگزارند. انسانی که از نعمت سلامت تن و روانْ برخوردار است و به هیچ عملی مشغول نیست، امّا از یاد خدا، غافل است، بنا بر آموزههای دینی، سستْ کردارترینِ مردم است و نشانه چنین انسانی، غفلت زبانی از یاد خداست. رسول خدا صلی الله علیه وآله میفرماید:
أَکسَلُ النَّاسِ عَبْدٌ صَحِیحٌ فَارِغٌ لاَ یذْکرُ اللهَ بِشَفَةٍ وَ لاَ بِلِسَان.۱
سستْ کردارترینِ مردم، انسان سالم فارغ البالی است که [تنها] با لب و دهان، یاد خدا نمیکند.
توجّه نداشتن به فرصتها و گذران بیهوده لحظههای زندگی، پیامد سستی است که با نشانه بارزی، همچون غفلت از یاد خدا، همراه میگردد.
پنج. راههای پیشگیری از سستی و درمان آن
سستی و کسالت، از جمله آسیبهای روانیاند که تداوم آنها، موجب عادت کردن به سستی و کسالت میشود. پس از بررسی عوامل، پیامدها