یادکردِ دعا و جایگاه آن، تبیین نموده است. امام رضا علیه السلام می‌فرماید: جدّم امام باقر علیه السلام، پیوسته می‌فرمود:
ینْبَغِی لِلْمُؤْمِنِ أَنْ یکونَ دُعَاؤُهُ فِی الرَّخَاءِ نَحْواً مِنْ دُعَائِهِ فِی الشِّدَّةِ لَیسَ إِذَا أُعْطِی فَتَرَ فَلاَ تَمَلَّ الدُّعَاءَ فَإِنَّهُ مِنَ اللهِ عز وجل بِمَکان.۱
سزاوار است که دعای مؤمن در آسایش، همانند دعایش در سختی‌هایش باشد، نه این‌که زمانی‌که به او اعطا شد، سست گردد. پس، از دعا کردن، ملول [و سست[ مشو؛ چرا که دعا در پیشگاه خداوند متعال، دارای جایگاهی ]رفیع[ است.
پس کاملاً واضح است که تلاش، خودْ در این جا موضوعیت دارد و بدین معنا نیست که اگر به پاداش و موقعیتی خوشایند دست یابیم، به روزمرّگی رو آورده، دچار ملالت و سستی شویم.
و. اهمالکاری
در برخی احادیث، «توانی»، عامل ایجاد سستی دانسته شده است. «توانی» کوتاهی کردن و اهمالکاری در انجام دادن کارها و به کار بستن تصمیم‌های زندگی است. کوتاهی و اهمالکاری، مقدّمه‌ای برای پدید آمدن سستی است. امام علی علیه السلام می‌فرماید:
مِنَ التَّوَانِی یتَوَلَّدُ الْکسَل.۲
از اهمالکاری، سستی به وجود می‌آید.
اهمـال و کوتاهی افراد در به انجام رساندن امور زندگی، باعـث گران
