1.كنز العمّال : ج ۶ ص ۱۷۰ ح ۱۵۲۳۵ ، الدرّ المنثور : ج ۱ ص ۱۱۰ عن حبّة العوفي و كلاهما نقلاً عن ابن أبي حاتم ؛ بحار الأنوار : ج ۵۸ ص ۱۰۴ ح ۳۵ .

2.عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۱ ص ۲۴۱ ح ۱ عن أحمد بن عامر الطائي عن الإمام الرضا عن آبائه عليهم السلام ، علل الشرائع : ص ۵۹۳ ح ۴۴ عن عبد اللَّه بن أحمد بن عامر الطائي عن الإمام الرضا عن آبائه عنه عليهم السلام ، بحار الأنوار : ج ۱۰ ص ۷۶ ح ۱ .

3.امام على عليه السلام در چند جاى نهج البلاغة ، از آفرينش عالَم سخن گفته كه خلاصه نظر ايشان در اين خصوص ، چنين است: نخستين چيزى كه آفريده شد، فضايى بود كه خداوند ، آن را از عدم شكافت و در آن فضا ، ناحيه‏ها و كرانه‏ها و راه‏هاى هوا ايجاد كرد . سپس در اين فضا، مايعى سيّال و انبوه و متلاطم ، خلق كرد و آن را بر پشت بادى نيرومند و توفنده ، سوار كرد كه آن مايع را به هم پيوسته ، نگه مى‏داشت و از پراكندگى و از هم پاشيدن آن ، جلوگيرى مى‏كرد . آن گاه ، بادى سِتَرون، از نوعى ديگر، آفريد و آن را از يك سو ، بر آن مايع سيّال ، مسلّط ساخت و اين بار ، شروع به بر هم زدن مايع سيّال و بر انگيختن آن كرد ، به طورى كه مانند مَشكى كه [كه براى گرفتن كره شير و ماست ]بر هم مى‏زنند، آن مايع را به هم زد و مانند دود ، در همه جاى فضا ، پراكنده‏اش ساخت و از گاز حاصل شده (كه احتمالاً همان هيدروژن باشد) ، آسمان‏ها و ستارگان و شهاب‏ها را خلق كرد و خلأهايى ميان عناصر كهكشان‏ها كه همچنان آكنده از اين گازند. ذرّات اين گاز ، در مراكز معيّنى متراكم شدند و از تراكم آنها ، ستارگان ، به صورت اجرامى پديد آمدند، و از اين طريق ، چرخش اين ذرّات پيرامون اين مراكز ، انجام گرفت . با سرد شدن اين گاز و تبديل آن به عناصرى پيچيده‏تر، گازها به سيّالاتى مانند خورشيد، تبديل شدند . سپس اين سيّالات ، به جسم سختى مانند زمين و ستارگان سيّار، تبديل شدند. (ر . ك : تصنيف نهج البلاغة : ص ۷۷۸) .

4.الشورى : ۲۹ .

5.الرحمن : ۲۹ .