كه فرو فرستاديم)، آن را از نام‏هاى قرآن، محسوب كرده‏اند. ^۱ بدين ترتيب، فرق ننهادن ميان اسم و صفت، موجب شده است كه گروه نخست، ده‏ها نام براى قرآن برشمارند. ^۲
گفتنى است كه اسم عَلَم(اسمى كه مسمّاى آن، بدون وجود هرگونه قيدى، همواره معيّن است)، ^۳ در نحو عربى، به اعتبارات متعدد، تقسيم‏هايى دارد، از جمله:
۱. اسم، كنيه و لقب؛
۲. مرتجَل و منقول.
لقب، اسمى است كه براى مدح يا ذمّ كسى يا چيزى بر او مى‏گذارند و كُنيه، اسمى است مركّب كه براى پرهيز از ذكر نام شخص، از روى احترام بر او مى‏نهند و همواره با كلمه «اَب»، «اُم»، «ابن» يا «بنت» آغاز مى‏گردد. ^۴
نحويان، «اسم» را چنين تعريف كرده‏اند: عَلَمى كه نه كنيه و نه لقب است. ^۵
عَلَمِ «مرتجَل»، عَلَمى است كه جز در عَلَميّتِ فعلى، پيشينه استعمال ندارد و عَلَم «منقول»، آن است كه پيش‏تر، براى مسمّايى ديگر به كار رفته و سپس براى مسمّاى فعلى استعمال و عَلَم شده است.
مسمّاى پيشين در عَلَم منقول، اقسامى دارد؛ از جمله: صفت مانند «حارث»، مصدر مانند «فضل»، اسم جنس مانند «اسد»، جمله مانند «تأبط شرّا». ^۶

نام‏هاى قرآن‏

بسيارى از مفسّران و قرآن‏پژوهان، نام‏هاى بسيارى براى قرآن برشمرده‏اند، هر چند در شمار آنها با يكديگر متفق نيستند: ابو الفتوح رازى (م ۵۵۴ق) حدود ۴۳ نام . ^۱ و فخرالدين رازى (م ۶۰۶ق) ۳۲ نام ^۲ برشمرده است. قاضى ابوالمعالى شيذله (م ۴۹۴ق) ۵۵ نام برشمرده كه بدرالدين زركشى (م ۷۹۴ق) و سيوطى (م ۹۱۱ق) هم‏آنها را نقل كرده و از وجه تسميه آنها سخن گفته‏اند. ^۳ زركشى از ابوالحسن على بن احمد حرالى(م ۶۳۷ق) ياد كرده، مى‏گويد: «او نگاشته مستقلّى در اين موضوع داشته و بيش از نود نام براى قرآن برشمرده است». ^۴ ابن عربى(م ۶۵۶ق) نيز نام‏هاى بسيارى براى قرآن بر مى‏شمارد. ^۵
گروهى ديگر از قرآن‏پژوهان معتقدند كه قرآن، يك تا پنج نام بيشتر ندارد و آنچه ديگران بر اين افزوده‏اند، وصف قرآن است، نه نام آن. مثلاً كلمه «كريم» كه با الهام از آيه (إِنَّهُ لَقُرْءَانٌ كَرِيمٌ ؛ ^۶ آن ، قرآنِ كريم است) از نام‏هاى قرآن به شمار آمده، وصف كلمه «قرآن» است و نمى‏توان آن را «نام» و «عَلَمِ» قرآن به حساب آورد. همچنين است كلمه «مبارك» كه با استناد به آيه (وَ هَذَا ذِكْرٌ مُّبَارَكٌ أَنزَلْنَهُ ؛ ^۷ اين، ذكر فرخنده‏اى است