۱۶۷.تفسير القمّى : سوره (إِذَا جَآءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ)، در حجّة الوداع ، در مِنا ، نازل شد . با نزول آن ، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : «خبر مرگم به من داده شد» . آن گاه به مسجد خَيف آمد و مردم را گِرد آورد و سپس فرمود : «خدا يارى كند مردى را كه سخنم را بشنود و آن را به كسى كه نشنيده ، برساند ؛ زيرا بسا حامل علمى كه خود ، عالِم نيست ، و بسا كسى كه علم را به كسى منتقل مىكند و آن كس از او ، داناتر است . سه چيز است كه قلب هيچ مسلمانى در آنها ، دَغَلى نمىكند : اخلاصِ عمل براى خدا ، نصيحتگرى خيرخواهانه در برابر پيشوايان مسلمانان ، و جدا نشدن از جماعت آنان ؛ چرا كه دعاى مسلمانان براى يكديگر ، حلقه جماعت آنان را در بر مىگيرد .
اى مردم ! من در ميان شما ، دو چيز گرانسنگ به يادگار مىگذارم كه تا وقتى به آن دو چنگ زنيد ، هرگز گمراه نمىشويد و هيچ گاه دچار لغزش نمىگرديد : كتاب خدا و عترتم [يعنى] خانوادهام ؛ زيرا آن خدايى كه از دقايق امور آگاه است ، به من خبر داد كه اين دو ، هرگز از يكديگر جدا نمىشوند تا آن گاه كه در كنار حوض [كوثر] بر من وارد شوند ، همانند اين دو انگشتم» و دو انگشت نشانهاش را به هم چسباند» [و افزود:] «و نمىگويم همانند اين دو كه اين ، بلندتر از اين يكى است» و انگشتِ نشانه و ميانهاش را به هم چسباند .
