خداى قرآن همانگونه كه خداى عقل و حكمت است، خداى عشق و محبت و زيبايى است و يكايك اعضاى هستى ، مجذوب او هستند، به سوى او روان اند و از ژرفاى وجود با او راز مىگويند:
(إِن كُلُّ مَن فِى السَّمَوَ تِ وَ الْأَرْضِ إِلَّآ ءَاتِى الرَّحْمَنِ عَبْدًا .۱
هيچ كسى در آسمانها و زمين نيست مگر اين كه بنده خداوند مهربان است).
(أَفَغَيْرَ دِينِ اللَّهِ يَبْغُونَ وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِى السَّمَوَ تِ وَالْأَرْضِ .۲
آيا به جز دين خدا طلب مىكنند ، در حالى كه هر كس كه در آسمانها و زمين است ، تسليم او شده است).
انسان از ديد قرآن
تفسير انسان و حيات گسترده و بىكران او و آخرتشناسى نيز جلوهاى ديگر از عظمت و اعجاز قرآن است. توجه به ساحتهاى گوناگون جسم و روح و عقل انسان، توجّه به مبدأ و منتها و مسير و برنامه تلاش و تكاپوى انسان و اين كه از كجا آمده؟ به كجا مىرود؟ در كجا هست؟ چه آرمانهايى را مىجويد؟ چگونه بايد باشد و چه بايد بكند؟ و توجّه علمى دقيق به ريزهكارىهاى مرحله به مرحله پيدايش جنين و به دنيا آمدن وى همه، نشان اعجابانگيز عظمت قرآن در كنار انسانشناسىهاى تجربى، فلسفى يا عرفانى بشرى است:
(وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَنَ مِن سُلَلَةٍ مِّن طِينٍ * ثُمَّ جَعَلْنَهُ نُطْفَةً فِى قَرَارٍ مَّكِينٍ * ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَمًا فَكَسَوْنَا الْعِظَمَ لَحْمًا ثُمَّ أَنشَأْنَهُ خَلْقًا ءَاخَرَ فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَلِقِينَ * ثُمَّ إِنَّكُم بَعْدَ ذَ لِكَ لَمَيِّتُونَ * ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيَمَةِ تُبْعَثُونَ .۳
