ر . ك : ج ۳ ص ۶۹ (جامعترين آيه قرآن) .
۵ / ۳
اسلام آوردن جُبَير بن مُطعِم
۶۰۱.البرهان فى علوم القرآن ، زَركشى: خطّابى ، گفته است: به نظر من، اعجاز قرآن ، جهت ديگرى دارد كه مردم (دانشمندان) ، از آن، غفلت كردهاند و جز شمارى بسيار اندك، كسى آن را نمىداند، و آن جهت ، اين است كه قرآن ، در دلها كارساز است و در جانها ، اثر مىگذارد؛ زيرا هيچ سخنى جز قرآن، اعم از نظم و نثر نيست كه وقتى به گوش مىخورد، دل در حالتى از آن ، كاملاً شيرينى و لذّت ، و در حالتى هم ترس و هراس ، احساس مىكند.
خداوند متعال ، فرموده است: (اگر اين قرآن را بر كوهى فرو مىفرستاديم، يقيناً آن [ كوه ]را از بيم خدا ، فروتن [ و ] از همپاشيده مىديدى) و فرموده است: (خدا ، زيباترين سخن را [به صورت ]كتابى متشابه، متضمّن وعده و وعيد ، نازل كرده است . آنان كه از پروردگارشان مىهراسند، پوست بدنشان ، از آن به لرزه مىافتد...).
آنچه موجب شد كه جُبَير بن مُطعِم ، اسلام آورد، همين ويژگى [قرآن] بود. او زمانى كه سوره طور را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيد، چون به اين جا رسيد: (همانا عذاب پروردگارت ، قطعاً واقع شدنى است) ، گفت: ترسيدم كه عذاب ، فرا رسد .
در روايتى ديگر ، آمده است كه گفت: نزديك بود قلبم از جا كَنده شود . سپس اسلام آورد.
