۱۰ / ۴
ايمان آوردن گروهى از اهل كتاب
(و كسانى كه به آنان كتاب دادهايم، از آنچه به سوى تو نازل شده است ، شاد مىشوند).
(مسلّماً يهوديان و كسانى را كه شرك ورزيدهاند، دشمنترينِ مردم نسبت به مؤمنان ، خواهى يافت، و قطعاً كسانى را كه گفتند: «ما نصرانى هستيم»، نزديكترينِ مردم در دوستى با مؤمنان خواهى يافت ؛ زيرا برخى از آنان ، كشيشان و راهبانى هستند كه تكبّر نمىورزند ، و چون آنچه را به سوى اين پيامبر ، نازل شده است ، بشنوند، مىبينى بر اثر آن حقيقتى كه شناختهاند، اشك از چشمانشان ، سرازير مىشود. مىگويند: «پروردگارا ! ما ايمان آوردهايم . پس ما را در زمره گواهان بنويس. و براى ما چه [عذرى ]است كه به خدا و آنچه از حق به ما رسيده، ايمان نياوريم ، حال آن كه به اين چشم داريم كه پروردگارمان ، ما را با گروه شايستگان [به بهشت] در آوَرد؟) . پس به پاس آنچه گفتند، خدا به آنان بهشتهايى پاداش داد كه در آنها نهرها جارى اند . در آنها جاودانه مىمانند و اين ، پاداشِ نيكوكاران است).
(بگو: به من خبر دهيد كه اگر اين [قرآن] از نزد خدا باشد و شما بِدان ، كافر شده باشيد و شاهدى از فرزندان اسرائيل ، به مشابهت آن [با تورات] گواهى داده و ايمان آورده باشد و شما تكبّر نموده باشيد [ ، آيا باز هم ستمكار نيستيد؟] . البتّه خدا ، قوم ستمگر را هدايت نمىكند).
