در مقام ديگرى ، گاه امامان اهل بيت، در رواياتى به صورت مستقيم، به بيان نظر خويش پرداختهاند . در روايتى از امام صادق عليه السلام نقل شده كه ايشان فرمودهاند: «قرآن، كلام خداست كه حادثِ غير مخلوق است و در ازل با خداوند نبوده است. خداوند، برتر و بالاتر از اين است كه در ازل، چيزى با او باشد. خداوند عزّ وجلّ بود، در حالى كه هيچ چيزِ شناخته و ناشناختهاى وجود نداشت. خداوند وجود داشت در حالى كه او متكلّم و مريد و متحرّك و فاعل نبود. بلندمرتبه و عزيز است خداوند ما . همه اين صفات، مقارن حدوث فعل از خداوند، حادث مى شوند . قرآن، كلام خدا و غير مخلوق است و در آن، خبر كسانى آمده است كه پيش از شما بودند و پس از شما خواهند بود. از خداوند بر محمّد، رسول او، نازل شده است» .۱
شيخ مفيد نيز در اين باره مىگويد كه قرآن، كلام خدا و وحى اوست و همان گونه كه خداوند متعالْ آن را وصف كرده، مُحْدَث است؛ اما با اين حال از آن خوددارى مىكنم كه بگويم مخلوق است و همه اماميه جز اندكى از ايشان بر همين رأى اند.۲
در اندكى از روايات نيز بر خلاف مشهور، قرآن ظاهراً غيرِ مخلوق معرفى شده است.۳ شيخ صدوق مىفرمايد: «آنچه در قرآن آمده اين است كه قرآن، كلام وحى و كتاب خداست و هيچ گاه اشاره نشده كه مخلوق است؛ زيرا مخلوق در لغت، گاه به معناى مكذوب است، چنان كه در كتاب الهى آمده: (إِنَّمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ أَوْثَنًا وَتَخْلُقُونَ إِفْكًا ؛ ۴ آنچه شما ، غير از خدا ، مىپرستيد ، بتانى بيش نيستند ، و دروغى بر مىسازيد)» .۵
