۴۲۴.امام صادق عليه السلام - خطاب به سعيد بن يسار ، در باره اين سخن خداى متعال: (و از ميوه درختان خرما و انگور ، [باده ]مستىبخش و روزى نيكو مىگيريد) - : مسلمانان چنين بودند، تا اين كه خداوند ، آيه تحريم را نازل كرد: (مى و قمار و بتها) تا (دست برداريد). اى سعيد! اين ، آيه تحريم است و آيه ديگر را نسخ كرده است.
نكته
آيات بيان كننده حكم شراب ، در سيرى تدريجى ، از بيان ضرر و حكمت اجتناب از آن آغازيده و به حرمت صريح آن انجاميده است .
در ابتدا، آيه ۶۷ سوره نحل كه نشان دهنده گرفتن مواد گوناگون از انگور به وسيله مشركان است ، بدون آن كه نسبت به شراب سازى و بادهنوشى ، نهى و فرمانى داشته باشد ، نازل شده است . و آن گاه آيه ۲۱۹ سوره بقره در پاسخ به سؤال از حكم خمر ، آن را داراى «اثم كبير» و «منافع كمتر» دانسته است ، بى آن كه صريحى داشته باشد .
سپس دو آيه ۹۰ و ۹۱ سوره مائده ، آن را «رِجس» دانسته و اجتناب از آن را فرمان دادهاند و از اين رو ، گونهاى پايان و نسخ حكم قبلى است كه جواز ، يا سكوت در باره حكم بود .
در پايان آيه ۳۳ سوره اعراف ، به صراحت واژه «حرّم» به كار رفته است كه واژه «خمر» در آن نيست و تحريم ناظر به فواحش ، اثم و بغى است ، امّا به ضميمه آيه ۲۱۹ سوره بقره كه خمر را از مصاديق بزرگ (اكبر) «اثم» دانسته است ، حرمت به خمر تعلّق مىگيرد و پايان وضعيت قبلى در باره شراب ، به صراحت اعلام مىگردد .
