پژوهشى در باره اعجاز قرآن‏^۱

وحى و اعجاز

قرآن كريم در شرح زندگانى پيامبران، يادآور نشانه‏هاى الهى داعيه‏دارانِ ارتباطِ وحيانى است. آنان براى اتمام حجت، با اذن پروردگار معجزاتى بر اثبات پيوند غيبى خويش با خدا ارائه مى كردند:
(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ رُسُلاً إِلَى‏ قَوْمِهِمْ فَجَآءُوهُم بِالْبَيِّنَتِ ... .^۲
ما پيش از تو فرستادگانى را با دلايل روشن به سوى قومشان فرستاديم) .
(لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَتِ ... .^۳
ما پيامبرانمان را با دلايل روشن فرستاديم) .
بر اساس آيات قرآن، «بيّنات» و «معجزات روشن»، همزاد وحى بوده، از آن، جدايى‏ناپذيرند.
البته اين پديده‏هاى خارق عادت، تنها در زمانِ حضورِ خودِ آن پيامبران رخ داده و اكنون نشانى از آنها بر جاى نمانده است. در اين ميان، تنها قرآن كريم