پژوهشى در باره قرآنْ‏درمانى‏^۱

قرآنْ‏درمانى ، به معناى بهره‏گيرى از قرآن در درمان بيمارى‏ها و آسيب‏هاى جسمى و روحى (قلبى) است. نقش و تأثير قرآن در درمان دردهاى درونى و بيمارى‏هاى قلبى (از قبيل: جهل و رذايل اخلاقى)، ترديدناپذير است ؛ اما اصطلاح «قرآن‏درمانى» كه امروزه رواج دارد، به مفهوم استفاده از قرآن در كسب يا حفظ سلامت جسمانى و روانى است. اين اصطلاح گر چه در روايات فراوانى ريشه دارد كه از نقش قرآن در بهبود شمارى از دردها و بيمارى‏ها سخن گفته‏اند، ولى رخ‏نمايى آن در قالب يك اصطلاح رايج، در پى تحقيقات علمى گسترده در همين زمينه ، و در دوران معاصر بوده است.
دانشمندان فريقين از قرون اوّليه، روايات مربوط به درمان دردهاى جسمانى با قرآن را در مجموعه‏هايى مستقل يا باب‏هايى با عناوين «خواص القرآن»^۲ و «فضائل القرآن»^۳ جاى داده‏اند. در اين آثار ، ضمن گردآورى رواياتِ خصايص و آثار دنيوى