فصل چهارم : نامگذارى و بيان ويژگى برخى آيات
۴ / ۱
فراگيرترين آيه
۸۰۰.مسند ابن حنبل - به نقل از ثوبان - : پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : «دوست ندارم كه دنيا و آنچه در آن است ، به ازاىِ اين آيه از آنِ من باشد: (اى بندگان من كه بر خويشتن ، ستم كردهايد! از رحمت خدا ، نوميد مشويد. در حقيقت، خدا ، همه گناهان را مىآمرزد، كه او خود ، آمرزنده مهربان است)» .
مردى گفت : اى پيامبر خدا! پس كسى كه شرك ورزيده است [آيا اين آيه ، شامل حال او هم مىشود]؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله سكوت كرد و سپس سه بار فرمود: «بجز كسى كه شرك ورزيده است» .
۸۰۱.تفسير الطبرى - به نقل از ابن سيرين - : على عليه السلام پرسيد: «فراگيرترين آيه قرآن ، كدام است؟» . هر كس آيهاى از قرآن را نام برد: (و هر كس كار بدى كند يا بر خويشتن ستم ورزد ، سپس از خدا آمرزش بخواهد، خدا را آمرزنده مهربان خواهد يافت) و مانند اين آيه. على عليه السلام فرمود : «در قرآن ، آيهاى گستردهتر از اين آيه نيست: (اى بندگان من كه بر خويشتن ستم كردهايد!)» تا آخر آيه.
۸۰۲.امام على عليه السلام: در قرآن ، آيهاى فراگيرتر از (اى بندگان من كه بر خويشتن ستم كردهايد ! ...) ، وجود ندارد. گفته شده: اين آيه ، در باره وحشى، قاتل حمزه، نازل شد ، آن گاه كه خواست اسلام آورد ؛ امّا ترسيد كه توبهاش پذيرفته نشود و چون اين آيه نازل شد ، اسلام آورد. به پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله گفته شد: اى پيامبر خدا! اين آيه اختصاص به او دارد يا شامل حالِ همه مسلمانان مىشود؟ پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «شامل همه مسلمانان مىشود» .
