1.علّامه مجلسى رحمه اللَّه عليه فرموده : شايد مراد ، اين است كه هر كس قرآن را به اندازه‏اى بخواند كه مى‏داند (بلد است يا از حفظ دارد يا در دسترس دارد)، ثواب ختم همه قرآن به او داده مى‏شود، هر چند كه قرآن در واقع ، بيش از آن مقدارى است كه او مى‏داند يا بيش از آن باشد كه او خوانده است. مولى محمد صالح مازندرانى در شرح اين روايت مى‏فرمايد : «يعنى قارى قرآن ، آن را تا هر كجا كه مى‏داند ، بخواند كه در اين صورت پاداش او مانند كسى است كه همه قرآن را مى‏داند و مى‏خواند» . اين شارح بزرگ ، روايت بشر بن غالب اسدى را نيز مؤيد تفسير خود دانسته است . گفتنى است كه ايشان نسخه‏ها و احتمال معناهاى ديگرى نيز آورده است .

1.الكافي: ج ۲ ص ۶۱۸ ح ۳ ، بحار الأنوار: ج ۴۷ ص ۴۷ ح ۷۰ .

2.في المصدر : «تختمت» ، والتصويب من المصادر الاُخرى .

3.عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۱۸۰ ح ۴ ، الأمالي للصدوق: ص ۷۵۸ ح ۱۰۲۳ وفيه «بآيات» بدل «انتزاعات» ، روضة الواعظين: ص ۲۵۲ ، المناقب لابن شهر آشوب: ج ۴ ص ۳۶۰ ، إعلام الورى: ج ۲ ص ۶۳ كلاهما نحوه ، بحار الأنوار: ج ۴۹ ص ۹۰ ح ۳ .

4.قال العلامّة المجلسي رحمه اللَّه عليه : لعلّ المراد أنّ من قرأ القرآن قدر ما يعلم ، يُعطى ثواب الختم على ختم هذا القرآن الذي نقرؤوه ، وإن كان في الواقع أكثر من ذلك (مرآة العقول : ج ۱۲ ص ۴۹۸) . و في شرح مولى محمّد صالح المازندراني (ج ۱۱ ص ۴۲) : قوله : «ختم القرآن إلى حيث يعلم» أي يعلم القارئ كلاً أو بعضاً ، فإذا عَلِم بعضه وقرأه ولم يقدر على غيره فله أجر ختم القرآن كلّه يدلّ عليه رواية بشر بن غالب الأسدي المذكورة في هذا الباب (الكافي : ج ۲ ص ۶۱۱ ح ۳) .

5.الكافي: ج ۲ ص ۶۱۳ ح ۷ عن منصور عن الإمام الصادق عن أبيه عليهما السلام .