۱۳۲۲.امام صادق عليه السلام: قرآن با حُزن ، نازل شده است . پس آن را با حزن بخوانيد.
۱۳۲۳.امام صادق عليه السلام: خداوند عزّ وجلّ به موسى بن عمران عليه السلام وحى فرمود كه: «هر گاه در برابر من ايستادى ، چونان شخص خوارِ نادار بِايست و هر گاه تورات مىخوانى ، آن را با آواز حزين به من بشنوان» .
۱۳۲۴.مصباح الشريعة - در حديثى كه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است - : هر كس قرآن بخواند و براى خدا فروتنى نكند و دچار رقّت قلب نشود و اندوه و ترسى در درونش ايجاد نكند ، عظمت مقام خدا را دست كم گرفته و آشكارا زيان كرده است.
پس قارى قرآن ، به سه چيز نياز دارد: دلِ خاكسار، بدن آسوده و جاى خلوت . پس هر گاه دلش براى خدا خاشع (خاكسار) باشد، شيطانِ رانده شده ، از او مىگريزد - كه خداوند متعال فرموده است: (پس چون قرآن مىخوانى ، از شيطانِ رانده شده ، به خدا پناه بر ) - و هر گاه بدنش از مشغلهها آسوده باشد ، دلش براى قرائت قرآن ، آزاد مىشود و هيچ چيزى مانع نمىگردد تا او را از بركت نور قرآن و فوايد آن ، محروم سازد ، و هر گاه خلوتى بگزيند و از خلق كناره گيرد و آن دو شرطِ نخست را نيز فراهم آورده باشد، روح و درونش با خداوند عزّ وجلّ انس مىگيرند و شيرينى خطابهاى خداوند عزّ وجلّ به بندگان نيكش را مىچشد، و درمىيابد كه او چه لطفى به آنان دارد و چه كرامتها و اشارتهاى بديعى به ايشان اختصاص داده است.
۱۳۲۵.الكافى - به نقل از حفص - : من هيچ كسى را نديدهام كه مانند موسى بن جعفر عليه السلام بر خويشتن بيمناك باشد و نيز اميدوارتر از او را. قرآن خواندنش سوزناك بود و هنگامى كه قرآن مىخواند ، گويا با انسانى رو در رو سخن مىگفت .
