۱۳۱۷.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: من در شگفتم كه وقتى قرآن مىخوانم، چگونه مويم سفيد نمىشود !
۱۳۱۸.الكافى - به نقل از على بن عيسى، در سندى كه آن را به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله رسانده است - : خداوند - تبارك و تعالى - با موسى عليه السلام مناجات كرد و در مناجاتش به او فرمود: « ... اى موسى! تو بنده منى و من خداى تو هستم. حقير نادار را خوار مشمار، و به توانگر براى چيزى بىارزش غبطه مخور، و هنگام ياد كردن از من ، خاكسار باش، و در وقت تلاوت آن ، به رحمتم اميد دار، و لذّتِ تورات را با آوازى دلنشين و اندوهناك ، به من بشنوان . هنگام ياد كردن از من آرام باش، و مرا به ياد كسانى بياور كه به ياد من ، آرام مىگيرند، و مرا بپرست و چيزى را شريكم مگردان، و خشنودى مرا بجوى» .
د - خواندن با اندوه
۱۳۱۹.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: خوشصداترين قارى ، كسى است كه قرآن را اندوهناك بخواند.
۱۳۲۰.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: قرآن با اندوه ، نازل شده است . پس هر گاه آن را خوانديد، اندوهناك باشيد.
۱۳۲۱.الكافى - به نقل از جابر - : به امام باقر عليه السلام گفتم : مردمانى هستند كه هر گاه چيزى از قرآن را مىخوانند يا برايشان خوانده مىشود ، از هوش مىروند ، به طورى كه به نظر مىرسد اگر دستها يا پاهايش قطع شوند، آن را احساس نمىكند.
ايشان فرمود: «سبحان اللَّه! اين ، كار شيطان است. [خوانندگان قرآن ،] به چنين حالتى وصف نشدهاند؛۱بلكه تأثير قرآن به اين است كه دل ، نرم و متأثّر مىشود و اشك ، جارى مىگردد و ترس [ ، وجود او را] فرا مىگيرد» .
