ج - دعا كردن ، پيش و پس از خواندن قرآن
۱۲۲۱.الإقبال - به نقل از ابو الأكراد على بن ميمون صائغ - : امام صادق عليه السلام هر گاه كتاب قرآن و جامع را بر مىداشت ، پيش از آن كه قرآن را بخواند و پيش از اين كه بازش كند ، آن را در دست راستش مىگرفت و اين دعا را مىخواند: «به نام خدا. بار خدايا! من گواهى مىدهم كه اين ، همان كتاب توست كه از جانب تو بر پيامبرت محمّد بن عبد اللَّه صلى اللَّه عليه و آله فرو فرستاده شد، و همان كتاب توست كه از زبان پيامبرت بيان شد و احكام تو و قوانين دين تو در آن است . آن را بر پيامبرت فرو فرستادى و آن را عهدى از سوى خود براى خلقت و ريسمان متّصلى ميان خود و بندگانت قرار دادى.
بار خدايا! من عهد و كتاب تو را گشودم. بار خدايا! نگاه كردنم در آن را عبادت ، و خواندنم را همراه با انديشيدن، و انديشيدنم را همراه با عبرت گرفتن ، قرار ده و مرا از كسانى قرار ده كه از اندرزهاى تو در آن ، پند مىگيرند و از نافرمانى تو دورى مىكنند، و هنگام خواندن كتابت ، بر دل و بر گوشم مُهر مَنِه و بر ديدهام پرده ميفكن و خواندنم را خواندنى بدون تدبّر [و انديشيدن] ، قرار مده ؛ بلكه مرا چنان گردان كه در آيات و احكام آن بينديشم و به شرايع دين تو چنگ زنم، و نگاه كردنم در آن را غفلتآميز، و تلاوتم را شتابزده قرار مده، كه به راستى تو دلسوز و مهربانى».
۱۲۲۲.الإقبال - به نقل از ابو الأكراد على بن ميمون صائغ - : از دعاى امام صادق عليه السلام پس از خواندن قسمتى از قرآن بزرگ ، اين بود: «خدايا! بخشى از كتابت را كه بر پيامبرت محمّد - كه درودهاى تو و رحمتت بر او باد - فرو فرستادى و تلاوتش را برايم مقدّر فرمودى، خواندم. پس ستايش و سپاس و منّت ، تو را - اى پروردگار - براى آنچه مقدّر فرمودى و از بهر توفيقى كه [در خواندن قرآن به من] دادى.
خدايا ! مرا از كسانى قرار ده كه حلال تو را حلال و حرامت را حرام مىشمارد و از معاصى تو دورى مىكند و به محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ آن ، ايمان دارد، و آن را برايم شفا و رحمت و پناه و اندوخته قرار ده.
خدايا! قرآن را مونس من در قبرم و مونسم در هنگام محشور شدنم و مونسم در رستاخيزم قرار ده و به ازاى هر آيهاى كه خواندم ، به من بركتى ده و در برابر هر حرفى كه مطالعه كردم، برايم يك درجه در اعلى علّيين بيفزاى . آمين ، اى پروردگار جهانيان !
خدايا! بر محمّد ، پيامبرت و برگزيدهات و همنجوايت و راهنمايت و دعوت كننده به راهت، و بر امير مؤمنان ، دوست و جانشين تو پس از پيامبرت، و بر اوصياى آن دو - كه پاسداران دين تو و امانتداران حقّ تو و سرپرستان خلق تو اند، درود فرست . سلام و رحمت و بركات خدا بر همه ايشان باد !».
