۹۴۳.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: فرزندان خود را بر سه خصلت ، تربيت كنيد: دوست داشتن پيامبرتان، دوست داشتن اهل بيت او و خواندن قرآن؛ زيرا در آن روزى كه سايه‏اى جز سايه خدا نيست، قرآن‏دانان، همراه با پيامبران و برگزيدگان الهى، در سايه خدا هستند.

۹۴۴.امام على عليه السلام: حقّ فرزند بر پدر ، اين است كه: نام نيكو بر او نهد، نيكو تربيتش كند و قرآن را به او بياموزد.

۹۴۵.امام على عليه السلام - در وصيّتش به امام حسن عليه السلام - : [چنين ديدم كه‏] قبل از هر چيز، كتاب خداوند عزّ وجلّ و تفسير و تأويل آن و شرايع و احكام اسلام و حلال و حرام آن را به تو آموزش دهم و جز اين ، به چيزى نپردازم.

۹۴۶.ربيع الأبرار: غالب بن صَعصَعه ، نزد على عليه السلام آمد و فَرَزدَق نيز همراهش بود. على عليه السلام به او فرمود: «تو كيستى؟» . غالب گفت : من غالب بن صَعصَعه مُجاشِعى هستم. فرمود: «همان صاحب شترانِ بسيار؟» . گفت : آرى .
فرمود: «از شترهايت ، چه خبر؟» .
گفت : [شمارى از] آنها را حوادث روزگار ، از بين بُرد و [شمارى را ]حقوق [و بدهكارى‏ها ]پراكنده ساخت. فرمود: «اين ، بهترينِ راهِ آنهاست [كه در راه خدا رفتند]» .
سپس فرمود: «اى ابو اَخطَل! اين جوانِ همراه تو كيست؟» .
گفت : پسرم ، كه شاعر است. فرمود: «قرآن را به او تعليم ده؛ زيرا قرآن ، براى او بهتر از شعر است» .
اين سخن ، در دل فَرَزدَق بود تا آن كه خودش را به زنجير بست و سوگند ياد كرد كه تا يك سال ، زنجير از خود نگشايد تا قرآن را از حفظ كند، و اين بيت او ، به همين مطلب ، اشاره دارد:

پايم در زنجير مُجاشع نرفت‏مگر به اندازه نيازى كه داشتم .

۹۴۳.عنه صلى اللَّه عليه و آله : أدِّبوا أولادَكُم عَلى‏ ثَلاثِ خِصالٍ: حُبِّ نَبِيِّكُم ، وحُبِّ أهلِ بَيتِهِ ، وعَلى‏ قِراءَةِ القُرآنِ ؛ فَإِنَّ حَمَلَةَ القُرآنِ في ظِلِّ اللَّهِ يَومَ لا ظِلَّ إلّا ظِلُّهُ ، مَعَ أنبِيائِهِ وأصفِيائِهِ .^۱

۹۴۴.الإمام عليّ عليه السلام : حَقُّ الوَلَدِ عَلَى الوالِدِ أن يُحَسِّنَ اسمَهُ، ويُحَسِّنَ أدَبَهُ، ويُعَلِّمَهُ القُرآنَ.^۲

۹۴۵.عنه عليه السلام - في وَصِيَّتِهِ لِلإِمامِ الحَسَنِ عليه السلام - : وأن أبتَدِئَكَ بِتَعليمِ كِتابِ اللَّهِ عزّ وجلّ وتَأويلِهِ ، وشَرائِعِ الإِسلامِ وأحكامِهِ ، وحَلالِهِ وحَرامِهِ ، لا اُجاوِزُ ذلِكَ بِكَ إلى‏ غَيرِهِ .^۳

۹۴۶.ربيع الأبرار : وَفَدَ غالِبُ بنُ صَعصَعَةَ عَلى‏ عَلِيٍّ عليه السلام ومَعَهُ الفَرَزدَقُ ، فَقالَ لَهُ: مَن أنتَ؟ قالَ: أنَا غالِبُ بنُ صَعصَعَةَ المُجاشِعِيُّ ، قالَ: ذُو الإِبِلِ الكَثيرَةِ؟ قالَ: نَعَم ، قالَ: ما فَعَلَت إبِلُكُ؟ قالَ: أذهَبَتهَا النَّوائِبُ‏^۴ وذَعذَعَتهَا^۵الحُقوقُ ، قالَ : ذاكَ خَيرُ سُبُلِها .
ثُمَّ قالَ: يا أبَا الأَخطَلِ ، مَن هذَا الفَتى‏ مَعَكَ؟ قالَ: ابني وهُوَ شاعِرٌ ، قالَ: عَلِّمهُ القُرآنَ ؛ فُهَوَ خَيرٌ لَهُ مِنَ الشِّعرِ ؛ فَكانَ ذلِكَ في نَفسِ الفَرَزدَقِ ، حَتّى‏ قَيَّدَ نَفسَهُ وآلى‏ ^۶ ألّا يَحُلَّ قَيدَهُ سَنَةً حَتّى‏ يَحفَظَ القُرآنَ ، وذلِكَ قَولُهُ :

وما صَبَّ رِجلي في حَديدِ مُجاشِعٍ‏مَعَ القَدرِ إلّا حاجَةٌ لي اُريدُها .^۷