۸۴۱.الموطّأ - به نقل از ابو سعيد ، همپيمان (/ آزاد شده) عامر بن كُرَيز - : پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله اُبَىّ بن كعب را كه مشغول نماز بود، صدا زد. اُبَى ، نمازش را تمام كرد و خودش را به ايشان كه مىخواست از درِ مسجد خارج شود، رسانْد. پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله دستش را بر دست او نهاد و فرمود: «اميد دارم پيش از آن كه از مسجد خارج شوى ، از سورهاى مطّلع شوى كه خداوند ، مانند آن را نه در تورات، نه در انجيل و نه در قرآن ، نازل كرده است» .
اُبَى گفت: من به اميد آن، در رفتن ، كُنْدى كردم و سپس گفتم: اى پيامبر خدا! سورهاى كه به من وعده دادى؟ فرمود: «نمازت را كه شروع مىكنى ، چه سورهاى مىخوانى؟» .
اُبَى گفت: ( الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلَمِينَ ) را تا پايانش خواندم. پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «اين ، همان سوره است. اين ، همان سَبع مَثانى و قرآن بزرگ است كه به من ، عطا شده است» .
۸۴۲.امام حسن عليه السلام: گروهى از يهود ، نزد پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله آمدند و عالمترين فرد آنان ، از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله سؤالاتى كرد. از جمله پرسيد: آن كدام هفت چيز است كه خداوند ، از ميان پيامبران ، فقط به تو، و از ميان همه امّتها ، فقط به امّت تو داده است؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «خداوند عزّ وجلّ به من ، فاتحة الكتاب و... را عطا فرمود» .
يهودى گفت: درست گفتى ، اى محمّد! حال، پاداشى كسى كه فاتحة الكتاب را بخواند ، چيست؟
پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «كسى كه فاتحة الكتاب را بخواند ، خداوند عزّ وجلّ به عدد هر آيهاى كه از آسمانْ نازل شده است، ثواب تلاوت آنها را به او مىدهد» .
