۱۴۰۸.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: منافق هر گاه قرآن را قرائت مىكند ، الف و واو و ميمى را هم جا نمىاندازد . او قرآن را با زبانش چنان مىبلعد كه مادّه گاو ، علفها را با زبانش به دهانش مىكشد.
۱۴۰۹.امام على عليه السلام: پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «هر آينه ، قرآن در دل برخى از مردمان ، فرسوده مىگردد و تَهافت مىشود ، چنان كه جامههاى آنان تهافت مىشود» .
گفتند : اى پيامبر خدا! تَهافت چيست؟
فرمود: «فرو افتادن. نه از آن ، لذّتى احساس مىكنند و نه حلاوتى . اگر آنچه را بِدان فرمان داده شدهاند ، فرو بگذارند، مىگويند: "خدا آمرزنده و مهربان است" و اگر آنچه را از آن نهى شدهاند ، مرتكب شوند، مىگويند: "تا زمانى كه شرك نورزيم، خدا ما را مىآمرزد". كارشان بر پايه طمع است و بيم [از خدا ]در وجودشان نيست. گرگدلانى هستند در پوست ميش و در ميان آنان ، بهترينشان كسى است كه فريبكارتر باشد».
۱۴۱۰.سنن الدارمى - به نقل از اياس بن عامر - : على بن ابى طالب عليه السلام دستم را گرفت و فرمود: «تو اگر زنده ماندى، خواهى ديد كه قرآنخوانان ، سه دسته اند: دستهاى براى خدا مىخوانند، دستهاى براى ستيزه كردن، و دستهاى براى دنيا، و هر كس [هر چه را ]با آن بجويد، مىيابد» .
۱۴۱۱.امام باقر عليه السلام: قاريان قرآن ، سه دستهاند: يكى مردى كه قرآن مىخواند و آن را سرمايه [كسب ]خود مىسازد و به وسيله آن ، پادشاهان را مىدوشد و بر مردم ، بزرگى مىفروشد .
دوم ، مردى كه قرآن مىخواند و حروف [و كلمات] آن را نگه مىدارد ؛ امّا معانى [و تعاليم ]آن را وا مىگذارد و آن را مانند تير قرعه ، صيقل مىدهد. خدا اين گروه از قاريان قرآن را افزون نكند!
و سوم ، مردى كه قرآن مىخواند و داروى قرآن را بر درد دل خويش مىنهد. شبش را با آن به بيدارى مىگذراند، و روزش را با آن به تشنگى (روزهدارى) سپرى مىكند، و آن را در مسجدهايش برپا مىدارد، و با آن ، از بسترش دور مىشود. به بركت وجود آنان است كه خداوندِ عزيز جبّار ، بلا را دفع مىكند، و به بركت ايشان است كه خدا دشمنان را شكست مىدهد، و به بركت ايشان است كه خدا از آسمان ، باران مىباراند. پس - به خدا سوگند - اينان در ميان قرآنخوانان ، كميابتر از كبريت احمرند.
