۲ / ۳
نو بودن در هر زمانى
۷۳۵.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: كلام خدا، همواره نو و تازه و با طراوت است.
۷۳۶.امام على عليه السلام - در توصيف قرآن - : قرآن ، هر اندازه هم تكرار شود و به گوش فرو رود، باز كهنه نمىشود.
۷۳۷.امام صادق عليه السلام - در پاسخ اين سؤال كه: چرا شعر و خطابها با تكرار شدن ، ملالآور مىشوند ؛ امّا قرآن ، ملال نمىآورد؟ - : چون قرآن ، همان گونه كه براى مردم روزگار نخستين ، حجّت بود، براى مردم روزگاران بعد نيز حجّت است . بنا بر اين، هر گروهى [و نسلى] آن را تازه و نو مىيابند، و چون هر انسانى ، هر گاه آن را با خود تكرار كند و در آن بينديشد ، در هر زمانى ، دانشهايى تازه از آن دريافت مىكند، در صورتى كه هيچ يك از اين ويژگىها ، در شعر و خطابهها وجود ندارد .
۷۳۸.امام كاظم عليه السلام: مردى از [پدرم] صادق عليه السلام پرسيد: چرا قرآن ، هر چه بيشتر منتشر و مطالعه مىشود ، بر تازگى و طراوت آن ، افزوده مىشود؟
فرمود: «چون خداوند ، آن را براى زمانى خاص و مردمى خاص ، فرو نفرستاد . بنا بر اين، قرآن ، در هر زمانى ، نو، و براى هر مردمى ، تا روز قيامت، تازه است» .
۷۳۹.امام رضا عليه السلام - در بزرگداشت قرآن و نظم شگفتانگيز آن - : قرآن، ريسمان استوار خدا و دستاويز محكم او و راه برتر اوست كه به بهشت مىرسانَد و از آتش مىرهانَد و با گذر زمانها ، كهنه نمىشود و بر زبانها ، بىارزش نمىشود؛ چرا كه قرآن ، براى زمانى خاص ، قرار داده نشده؛ بلكه راهنماى به سوى برهان، و حجّت براى هر انسانى قرار داده شده است . (نه از پيشِ روى آن و نه از پشتِ سرش ، باطل به آن راه نمىيابد . فرود آمده ، از سوى فرزانهاى ستودنى است) .
