۱۶۳۳.امام رضا عليه السلام - آن گاه كه از معناى اين سخن خداى عزّ وجلّ : (خدا را فراموش كردند. پس خدا نيز آنان را به فراموشى سپرد) پرسش شد - : خداى متعال، فراموش نمى‏كند و اشتباه نمى‏كند؛ بلكه آفريده پديد آمده، فراموش و اشتباه مى‏كند. آيا نشنيده‏اى كه خداوند عزّ وجلّ مى‏فرمايد: (و پروردگار تو، فراموشكار نيست)؟ در واقع، خدا كسى را كه او و ديدار روز رستاخيزش را فراموش كرده است، كيفر مى‏دهد و كيفر او، اين است كه خدا، خودشان را فراموششان ساخت، همان طور كه فرمود: (و مانند كسانى مباشيد كه خدا را فراموش كردند و او [نيز ]آنان را دچار خودفراموشى ساخت. آنان همان نافرمان‏هايند) . و اين سخن خدا: (پس امروز، آنها را فراموش مى‏كنيم، همان گونه كه آنها ديدار امروزشان را فراموش كردند) ، به اين معناست كه آنها را رها مى‏كنيم، همان طور كه آنها آماده شدن براى ديدار امروزشان را رها كردند.

۱۶۳۳.الإمام الرضا عليه السلام - لَمّا سُئِلَ عَن قَولِ اللَّه عزّ وجلّ : (نَسُواْ اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ)^۱- : إنَّ اللَّهَ - تَبارَكَ وتَعالى‏ - لا يَنسى‏ ولا يَسهو ، وإنَّما يَنسى‏ ويَسهُو المَخلوقُ المُحدَث ، ألا تَسمَعُهُ عزّ وجلّ يَقولُ : (وَمَا كَانَ رَبُّكَ نَسِيًّا )^۲؟ وإنَّما يُجازي مَن نَسيَهُ ونَسِيَ لِقاءَ يَومِهِ بِأَن يُنسِيَهُم أنفُسَهُم ، كَما قالَ عزّ وجلّ : (وَ لَا تَكُونُواْ كَالَّذِينَ نَسُواْ اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلاَئِكَ هُمُ الْفَسِقُونَ )^۳، وقَولُهُ عزّ وجلّ : (فَالْيَوْمَ نَنسَاهُمْ كَمَا نَسُواْ لِقَاءَ يَوْمِهِمْ هَذَا)^۴ ؛ أي نَترُكُهُم كَما تَرَكُوا الاِستِعدادَ لِلِقاءِ يَومِهِم هذا .^۵