دغدغه اصلی درباره قلمرو مبدأ را تشکیل می‏دهند و با تجربه فرهنگی یا فیزیکی شناخته می‏شوند.^۱

می‏توان ویژگی دیگر محیط بازی را وجود بازیگران دانست. در هر بازی یک یا چند بازی‏کننده وجود دارد که با یک ابزار یا با یکدیگر بازی می‏کنند. برای مثال، یک وزنه‏بردار از وزنه‏ای برای بازی بهره می‏برد و دو کشتی‏گیر با یکدیگر زورآزمایی می‏کنند. به هر حال، یکی از ویژگی‏های زمین بازی، بازی‏کنندگان‏اند.

ویژگی دیگر زمین بازی وجود حد و مرز برای زمین بازی است. محیط‏های بازی، چه وسیع و چه محدود، مرز دارند و بازیگران نمی‏توانند از مرزهای آن تخطی کنند. این ویژگی به وجود قاعده در بازی نیز تسری می‏یابد؛ به این معنا که در محیط بازی قاعده‏ای برای بازی کردن قرارداد می‏شود که برخی از این قوانین مربوط به موقعیت مکانی بازی‏اند.

برقراری نگاشت میان قلمرو شک و قلمرو زمین بازی

یکی از تفاوت‏ها استعاره مفهومی با استعاره سنتی این است که در استعاره مفهومی میان دو حوزه نگاشت برقرار می‏شود و فقط یک وجه شباهت وجود ندارد. به بیان دیگر، در استعاره مفهومی دو قلمرو بر اساس اصول و ملاک‏هایی بر یکدیگر انطباق می‏یابند و نگاشت‏هایی میان دو قلمرو برقرار می‏شود. در مورد استعاره «شک محیط بازی است» نیز به همین ترتیب باید عمل شود.

نگاشت بازی در محیط بازی

نخستین ویژگی قلمرو مبدأ - زمین بازی - این بود که برای بازی کردن است. برقراری این نگاشت با قلمرو شک این مفهوم‏سازی را به نمایش می‏گذارد که از

تأدیب صورت می‏گیرد، با لهو متفاوت است؛ زیرا در لهو هیچ‏گونه هدف عقلایی وجود ندارد. بازی همچنین به جهت آنکه بدون اراده نیست، با عبث تمایز می‏یابد.^۱ باید توجه داشت که استعاره موجود در آیه نهم سوره دخان تشبیه شک به بازی نیست، بلکه در این آیه شک به عنوان زمین بازی کافران مفهوم‏سازی شده است. همچنین توجه به این نکته ضروری است که مراد از زمین بازی آن‏چیزی نیست که امروزه زمین بازی نام دارد و با ویژگی‏های عینی زمان معاصر ما برای بازی کردن ساخته می‏شود نظیر استادیوم‏های ورزشی، بلکه مراد مطلق محیط و فضایی است که بازی در آن انجام می‏شود. بنابراین، ویژگی‏هایی از فضای بازی باید در نظر گرفته شود که با مفهوم مطلق بازی متناسب باشد. برای دست‏یابی به مفهوم‏سازی یادشده، ابتدا باید ویژگی‏های قلمرو مبدأ شناسایی شوند. باید ویژگی‏هایی برجسته شوند که جنبه‏های روشن و نزدیک‏تر زمین بازی را نشان می‏دهند. همچنین احکامی که از قلمرو مبدأ (زمین بازی) به قلمرو مقصد (شک) نگاشت می‏یابند، باید نوعی باشند، به این معنا که بیشتر انسان‏ها، برداشتی یکسان از آنها داشته باشند. همچنین ملاک برقراری نگاشت میان دو قلمرو باید ساخت‏های شناختی یا طرح‏واره‏های تصویری باشند تا سنخیت میان دو قلمرو حفظ شود.

ویژگی‏ها و احکام قلمرو زمین بازی

نخستین ویژگی محیط بازی این است که «زمین بازی برای بازی کردن است» و این مفهوم باید به قلمرو مقصد نگاشت یابد. همین مفهوم نگاشت مرکزی را تشکیل می‏دهد؛ زیرا بدون آن نمی‏توان تصوری از سایر نگاشت‏ها داشت. نگاشت‏های مرکزی نگاشت‏هایی‏اند که به ظهور دیگر نگاشت‏ها می‏انجامند و