قلمرو مقصد نائل می‏شود.

در آیات شک نیز استعاره‏ مفهومی به روشنی بروز یافته است. قرآن برای روشن ساختن فضای حاکم بر شک‏کنندگان در رسالت پیامبران از استعاره مفهومی بهره برده است. یکی از این موارد استعاره‏ای است که در آیه نهم سوره دخان دیده می‏شود:

(بَلْ هُمْ فِى شَكٍّ يَلْعَبُونَ؛^۱

ولى آنها در شک‏اند در حالی که بازى مى‏كنند).

در این آیه «هُم» مبتدا، «فی شک» خبر و «یلعبون» جمله حالیه است. بدین ترتیب معنای آیه چنین خواهد بود: «بلکه آنان در شک‏اند در حالی که بازی می‏کنند». خداوند کافران را کسانی دانسته که در شک خود در حال بازی‏اند. در این تحلیل قلمرو مبدأ محیط بازی و قلمرو مقصد شک است. به این ترتیب، استعاره «شک محیط بازی است» شکل گرفته که در آن قلمرو شک (مقصد) بر اساس قلمرو زمین بازی (مبدأ) مفهوم‏سازی می‏شود.

برخی از مفسران معاصر لعب را انجام کار بدون وجود هدفی مهم معنا کرده‏اند:

يلعبون من مادة اللعاب - على قول الراغب - و هو البزاق السائل و لما لم يكن للإنسان هدف مهم من اللعب، فقد شبه بالبزاق الذي يبصقه الفرد لا إراديا.^۲

ابوهلال عسکری در فروق اللغویه تفاوت‏هایی میان لعب و لهو و عبث مطرح کرده است. بر اساس مفهوم‏شناسی ابوهلال، در بازی اراده و مقصودی وجود دارد. همچنین بازی به منظور لذت بردن و تفریح صورت می‏گیرد، ولی با انگیزه حکمت همراه نیست. از آنجا که گاه بازی برای دست‏یابی به هدفی نظیر

استعاره‏ساز کاری شناختی است که از طریق آن یک قلمرو تجربی به طور تقریبی بر قلمرو تجربی دیگر نگاشت می‏شود، به طوری که قلمرو دوم تا حدودی از طریق قلمرو اول درک می‏شود. قلمرویی که نگاشت می‏شود، قلمرو مبدأ یا دهنده نامیده می‏شود و قلمرویی که نگاشت بر آن صورت می‏گیرد، قلمرو مقصد یا گیرنده نام دارد.^۱

قلمرو تجربی در این تعریف شامل تمام تجربیات انسان، از قبیل تجربیات فیزیکی، عاطفی و روانی و حتی تجربیات معنوی، می‏شود. قلمرو مبدأ در استعاره مفهومی می‏تواند هر مفهومی باشد که انسان از آن شناخت و تجربه کافی دارد و قلمرو مقصد مفهومی است که دارای نوعی ابهام مفهومی یا مفهومی انتزاعی است و تلاش می‏کنیم با برقراری رابطه میان آن و مفهومی که می‏شناسیم آن را بفهمیم یا با آن به مفاهمه برسیم. قلمرو مقصد ممکن است تجربی باشد یا انتزاعی، روحی و معنوی. در هر صورت، استعاره مفهومی شناخت و درک یک مفهوم یا قلمرو شناختی با استفاده از نگاشت و برقراری نسبت میان آن قلمرو و قلمرو دیگری است که یک سابقه ذهنی و شناختی از آن داریم.

در استعاره مفهومی، احکام قلمرو مبدأ، نظیر چگونگی موجودیت، ویژگی‏ها و گزاره‏های قلمرو مبدأ به قلمرو مقصد منتقل می‏شود و در آن قلمرو نیز به کار می‏رود. انسان با تجربه فیزیکی مفاهیم حسی را ادراک و با کمک استعاره مفهومی آن تجارب را به قلمرو جدیدی منتقل می‏کند^۲ و با بهره‏گیری از اطلاعاتی که از قلمرو مبدأ دارد، دانش خود درباره قلمرو مقصد را شکل می‏دهد.^۳ در نتیجه با ایجاد نگاشت میان دو قلمرو مبدأ و مقصد به رفع ابهام از