(مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إيمانِهِ إلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظيمٌ).۱
انتساب اطمینان معرفتشناختی به قلب نشان میدهد که قلب افزون بر کارکرد عاطفی، از کارکرد معرفتشناختی نیز برخوردار است. شاید در میان معارف فقط اطمینان به دو منبع استناد یافته باشد. اطمینان همانگونه که به قلب نسبت داده شده، به نفس نیز انتساب یافته است. به دو گونه اطمینان به نفس انتساب یافته است: ۱. انتساب به جزء اصلی ماهیت انسان و ۲. انتساب به تمام ماهیت انسانی، شامل بدن و فرابدن.