فصل اول:
شک
همه انسانها در عرصههای معرفتی با تفاوت در میزان و نوع، دچار تردید میشوند. معرفتشناسان دو گونه اصلی برای شکاکیت در نظر میگیرند؛ یکی شکاکیت معرفتی است که بر اساس آن، معرفت به چیزی برای هر فردی غیر ممکن است و دیگری را شکاکیت در توجیه مینامند؛ به این معنا که اعتقاد به چیزی برای شکاک موجه نباشد. شکل تعدیلیافتهای از شکاکیت معرفتشناختی نیز وجود دارد که بر پایه آن، درباره چیزی معرفت همراه با یقین نداشته باشیم؛ زیرا تنها یقین است که مصون از خطا است.۱ بر اساس این تقسیمبندی، شک دارای سه معنا خواهد بود: ۱. تردید در به دست آوردن معرفت؛ ۲. تردید در موجهسازی و ۳. تردید در یقین.
واژه شک در قرآن در آیات متعددی استعمال شده و با توجه به اینکه بیشتر استعمالات آن با آیات اعتقادی ارتباط مییابد، معناشناسی آن از ارزش فراوانی برخوردار است. همچنین در قرآن واژههای دیگری وجود دارند که از لحاظ معنایی مفهومی قریب به شک دارند. به دلیل اهمیت فراوان بررسی مفاهیم