آیه، اعتقاد جزمی به آن هدف گرفته شده است؛ زیرا یکی از راه‏های کسب اعتقاد و جزم تکرار معارف است.

در آیه‏ای دیگر، بصیرت‏ها برای اهل یقین دانسته شده است. این دسته از آیات نیز مفهوم اعتقاد و ایمان را یادآور می‏شود.

(هذا بَصائِرُ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ‏؛^۱

اين (قرآن و شريعت آسمانى) وسايل بينايى و مايه هدايت و رحمت است براى مردمى كه (به آن) يقين دارند).

افزون بر این که بصائر در این آیه دارای معنای معرفت‏شناختی است،^۲ وقتی بدانیم در آیه دیگری ایمان جانشین یقین در این آیه شده به سادگی به وجود مفهوم ایمان در معنای یقین پی خواهیم برد:

(هذا بَصائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ؛^۳

این وسیله بینایی از طرف پروردگارتان و مایه هدایت و رحمت است برای جمعیتی که ایمان می‏آورند).

جانشینی دو واژه یا تعبیر غیر هم‏معنا به جای یکدیگر در سیاق‏هایی که در معنا و لفظ یکسان‏‏اند، از موارد جانشینی تام است. در این جانشینی دو واژه غیر هم‏معنا که به جای یکدیگر نشسته‏اند، با هم رابطه معنایی دارند. این جانشینی در آیات بالا بر وجود معنای ایمان در مفهوم یقین دلالت دارد.

یقین دانسته است:

(اللَّهُ الَّذي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها ثُمَّ اسْتَوى‏ عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْري لِأَجَلٍ مُسَمًّى يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ‏؛^۱

خدا همان كسى است كه آسمان‏ها را بدون ستون‏هايى كه براى شما ديدنى باشد برافراشت، سپس بر عرش استيلا يافت؛ و خورشيد و ماه را مسخر ساخت كه هر كدام تا زمان معينى حركت دارند. كارها را او تدبير مى‏كند؛ آيات را (براى شما) تشريح مى‏نمايد شايد به لقاى پروردگارتان يقين پيدا كنيد).

در این آیه کارکرد نشانه‏ها یقین دانسته شده که بر این اساس، یقین دارای معنای معرفت‏شناختی خواهد بود. البته از آنجا که موضوع یقین امری غیر از شناخت خداوند است، باید در این مورد نیز نقش اعتقاد را پررنگ تصور کرد. به بیان دیگر، نشانه‏هایی که در این آیه بیان شده‏اند کارکرد شناخت مدبر جهان و توحید ربوبی را دارند، نه لقای او را. مفسران در اینکه مراد از نشانه‏هایی که در این آیه آمده چیست، اختلاف داردن. برخی آنها را نشانه‏های تکوینی دانسته‏اند^۲ و برخی آیات کتب آسمانی.^۳ اگر مراد از آیات را نشانه‏های تکوینی بدانیم - که ظاهر آیه چنین نشان می‏دهد - به‏سختی می‏توان میان دو بخش آیه ارتباط برقرار کرد، مگر اینکه معنای یقین در بخش آخر آیه را اعتقاد و ایمان بدانیم؛ به این ترتیب که ابتدا خبر به لقای الهی داده شده، و با تکرار نشانه‏های تکوینی در این