فصل اول:

شک

همه انسان‏ها در عرصه‏های معرفتی با تفاوت در میزان و نوع، دچار تردید می‏شوند. معرفت‏شناسان دو گونه اصلی برای شکاکیت در نظر می‏گیرند؛ یکی شکاکیت معرفتی است که بر اساس آن، معرفت به چیزی برای هر فردی غیر ممکن است و دیگری را شکاکیت در توجیه می‏نامند؛ به این معنا که اعتقاد به چیزی برای شکاک موجه نباشد. شکل تعدیل‏یافته‏ای از شکاکیت معرفت‏شناختی نیز وجود دارد که بر پایه آن، درباره چیزی معرفت همراه با یقین نداشته باشیم؛ زیرا تنها یقین است که مصون از خطا است.^۱ بر اساس این تقسیم‏بندی، شک دارای سه معنا خواهد بود: ۱‏. تردید در به دست آوردن معرفت؛ ۲‏. تردید در موجه‏سازی و ۳‏. تردید در یقین.

واژه شک در قرآن در آیات متعددی استعمال شده و با توجه به اینکه بیشتر استعمالات آن با آیات اعتقادی ارتباط می‏یابد، معناشناسی آن از ارزش فراوانی برخوردار است. همچنین در قرآن واژه‏های دیگری وجود دارند که از لحاظ معنایی مفهومی قریب به شک دارند. به دلیل اهمیت فراوان بررسی مفاهیم