یک معنا و برخی اسم مصدر را دال بر حدث دانسته‏اند،-البته به واسطه دلالت بر مصدر. ^۱ بنابراین، به حاصل و نتیجه‏ای که از حصول حدث به وجود می‏آید، حاصل مصدر گفته می‏شود. سؤالی که در موضوع یقین در قرآن مطرح می‏شود این است که یقینِ اسمی بر فرآیند حصول و حدث دلالت می‏کند یا حاصل آن است. برای پاسخ به این سؤال باید آیاتی که در آنها یقین به صورت مصدری آمده، بررسی شوند. از جمله:

(وَ اعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقينُ؛^۲

و پروردگارت را عبادت كن تا يقين [مرگ‏] تو فرا رسد).

(حَتَّى أَتانَا الْيَقينُ‏؛^۳

تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد).

مفسران یقین در این دو آیه را بر اساس روایاتی از پیامبر،^۴ به مرگ تفسیر کرده‏اند.^۵ برخی از مفسران نیز نصرت الهی را مصداق یقین دانسته‏اند.^۶ همان‏گونه که روشن است یقین در این دو آیه به مصادیق ارجاع داده شده‏اند.

نَظُنُ‏ إلَّا ظَنًّا وَ ما نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنينَ؛^۱

و هنگامی که گفته می شود وعده خدا حق است و در قیامت هیچ شکی نیست، شما می‏گفتید: «ما نمی‏دانیم قیامت چیست؟ ما تنها گمانی در این باره داریم و به هیچ وجه یقین نداریم»).

بر اساس این آیه، کافران در مورد قیامت اظهار بی‏اطلاعی می‏کنند و تنها چیزی که در مورد قیامت احتمال می‏دهند، ظن است. ارائه مفهوم یقین در باب استفعال، که معنای اصلی آن طلب است، گواه آن است که کافران ادعا می‏کردند که آنچه پیامبران در تأیید سخنان خود ارائه می‏دهند، شامل معرفت نیست؛ زیرا بر ابزار کسب معرفت؛ یعنی حواس ظاهری انسان و فرآیند نوعی معرفت؛ یعنی تأمل و استدلال عقلانی تکیه ندارد. افزودن این نکته خالی از وجه نیست که بر اساس بررسی مفهوم ظن در فصل گذشته روشن شد که ظن دارای مؤلفه معنایی دلیل شخصی است و تکیه بر استدلال و تأمل عقلانی نوعی ندارد. در این آیه تقابل مستیقنین با ظن نشان می‏دهد که یقین امری است که بر خلاف ظن، بر دست‏کم یکی از دو امر معرفت‏بخش حس یا عقل تکیه دارد.

آنچه اهمیت دارد مصدر یا حاصل مصدر بودن یقین در آیاتی است که یقین را به صورت اسمی آورده‏اند. دانشمندان ادبیات عرب مصدر را اسمی دانسته‏اند که به نحو غیر زمانی بر مدلول فعل دلالت می‏کند.^۲ برخی مصدر را اسم حدث صادر شده از فاعل^۳ یا اسمی که به مجرد حدث دلالت می‏کند، تعریف کرده‏اند.^۴

آنان در تعریف اسم مصدر دو قول دارند. برخی مصدر و اسم مصدر را به