فصل اول:

یقین

مقدمه

معرفت‏شناسان معاصر بر اساس مبانی منطقی و فلسفی، یقین را امری صرفاً معرفت‏شناختی تحلیل می‏کنند و در موارد بسیاری یقین را با علم و معرفت یکسان دانسته‏اند.^۱ تعریف مشهوری که معرفت‏شناسان از معرفت ارائه می‏کنند نیز با یقین فلسفی سازگار است. معرفت‏شناسان معرفت را «باور صادق موجه»^۲ به شمار می‏آورند که به شناسای یقین فلسفی بسیار نزدیک است. این تعریف جز آنکه با تبیین معرفت‏شناسان از یقین متناسب است، با سایر مراتب معرفت سازگاری ندارد. در تعریف معرفت از باور استفاده شده که معادل آن در تبیین یقین فلسفی، اعتقاد جزمی به شمار می‏رود. همچنین به جای مؤلفه صدق در معرفت، در تعریف یقین عنوان مطابقت با واقع یا نفس الامر گنجانده شده است.^۳ مؤلفه توجیه در معرفت‏شناسی معاصر سومین رکن معرفت به