خداوند ظن داشته باشند، میتوانند رجوع کنند. بنابراین، اگر در این آیه علم به جای ظن قرار میگرفت نیز همین حکم ثابت بود. اتحاد در حکم اگرچه هممعنایی را اثبات نمیکند، به همحوزه بودن گواهی میدهد. در برخی آیات نیز رفتارهایی به ظانین نسبت داده شده که دقیقاً رفتارهایی است که از عالمان و یقینداران سر میزند. با وجود اینکه احتمال خطا از این افراد (ظانین) مورد توجه است، این شواهد به طور ذهنی همحوزه بودن ظن و علم را تأیید میکنند. آیه زیر از جمله این آیات است:
(هُوَ الَّذي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ حَتَّى إِذا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِمْ بِريحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها ريحٌ عاصِفٌ وَ جاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحيطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرين؛۱
او کسی است که شما را در خشکی و دریا سیر میدهد زمانی که در کشتی قرار میگیرید و بادهای موافق آنان را (بسوی مقصد) حرکت میدهد و خوشحال میشوند ناگهان طوفان شدیدی میوزد و امواج از هر سو به سراغ آنها میآید و گمان میکنند هلاک خواهند شد در آن هنگام خدا را با اخلاص میخوانند که اگر ما را از این گرفتاری نجات دهی، حتماً از سپاسگزاران خواهیم بود).
بنا بر محتوای این آیه کسانی که در امواج خروشان دریا گرفتار میشوند و ظن میبرند که امواج آنان را فرا خواهد گرفت، خداوند را با اخلاص میخوانند؛ این رفتاری است که با علم نیز حاصل میشود. به عبارت دیگر، اثری که این ظن در گرفتاران در امواج خروشان بر جا میگذارد، دقیقا اثر علم و یقین نیز شمرده میشود؛ یعنی رو کردن به خداوند با اخلاص.