استفاده نشده و واژه ریب برای رساندن تردید همراه با سوءظن به کار رفته است. شاهد دیگر در اینمفهوم، شرایط گواهان وصیت است:
(تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ ٱلصَّلَوٰةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ٱرْتَبْتُمْ؛۱
و اگر به هنگام اداى شهادت، در صدق آنها شک كرديد، آنها را بعد از نماز نگاه داريد تا سوگند ياد كنند).
این آیه اعلام کرده است که مسلمانان هنگام مرگ باید وصیت کنند و دو عادل را بر وصیت خود شاهد بگیرند و اگر در سرزمینی بودند که شاهد مسلمان یافت نمیشد، دو غیرمسلمان را گواه بگیرند، سپس در زمان ادای شهادت آن دو غیر مسلمان را نگاه دارند تا بر محتوای شهادت خود قسم یاد کنند. مرحوم طبرسی در ذیل این آیه مواردی را در مورد معنای ریب آورده است که نشان میدهد ریب در این آیه برای بیان نگاه همراه با سختگیری و دقت نظر در شهادت است:
إن ارتبتم في شهادتهما و شككتم و خشيتم أن يكونا قد غيرا أو بدلا أو كتما و خانا.۲
بنابراین، ریب در این آیه نیز تردید همراه با نوعی نگاه اتهامآمیز را شامل میشود یا دستکم در نمونه اولیه یا اعلای خود چنین مفهومی دارد.
محتوای رسالت پیامبران
بیشتر آیاتی که در آنها ریب در موضوع رسالت انبیا مطرح شده به صورت همنشینی واژه مریب و شک آمدهاند و به دو دسته کلی تقسیم میشوند. آیاتی که کافران خود را نسبت به پیامبران مریب دانستهاند و آیاتی که خداوند آنان را در ریب دانسته است. در هر دو دسته میتوان عنصر اتهام را یافت. برای نمونه