یا همچون بارانی از آسمان که در شب تاریک همراه با رعد و برق و صاعقه (بر سر رهگذران) ببارد آنها از ترس مرگ انگشتانشان را در گوشهای خود میگذارند).
در آیه بالا مراد این نیست که تمام انگشت در تمام گوش قرار گرفته و گوش بر انگشت احاطه دارد، بلکه بخشی از انگشت در بخشی از گوش قرار میگیرد و مرزها با یکدیگر اتصال دارند.
در موردی که بخشی از مسیرپیما در مرزنما قرار داشته باشد - مثال گل در گلدان است - میتوان آیه زیر را نمونه دانست:
(وَ جَعَلْنا فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَميدَ بِهِم؛۱
و در زمین کوههای ثابت و پا بر جایی قرار دادیم مبادا آنها را بلرزاند).
به یقین کوهها درون زمین قرار ندارند و زمین آنها را احاطه نکرده، بلکه بخشی از آنها درون زمین است و بخشی نیز خارج زمین؛ بنابراین، ظرفیت در این آیه به معنای احاطه کامل نیست.
شکلهای دیگری از رابطه مسیرپیما و مرزنما در مفهوم ظرفیت نیز در آیات قرآن وجود دارد که به دلیل خارج بودن از موضوع این تحقیق از آنها میگذریم؛ اما این اندازه تأکید میکنیم که قرآن رابطههای گوناگونی از معنای ظرفیت را به کار برده است. جدا از تأثیر معنای شک در این گونه استعمال، که در بخشهای دیگر این نوشتار بررسی خواهد شد، باید آیات شک در قرآن به صورت موردی بررسی و مسیرپیماهای موجود در این آیات دستهبندی شوند تا گونه ظرفیت در موارد مختلف به دست آید.