نشده باشند، یقین اطلاق نمیکند. بر این اساس، یقین از علوم حصولی است،۱ چه این علوم از مبادی غیر عقلی نظیر حس یا نقل و شهود حاصل شوند و چه از علوم تصوری عقل به شمار آیند.
از جمله آیاتی که میتوانند مستند حصول یقین از طریق استدلال عقلانی و برهان باشند، آیه دوم سوره رعد است:
(اللَّهُ الَّذي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْري لِأَجَلٍ مُسَمًّى يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ؛۲
خدا همان كسى است كه آسمانها را، بدون ستونهايى كه براى شما ديدنى باشد، برافراشت؛ سپس بر عرش استيلا يافت (و زمام تدبير جهان را در كف قدرت گرفت). و خورشيد و ماه را مسخّر ساخت، كه هر كدام تا زمان معينى حركت دارند. كارها را او تدبير مىكند، آيات را (براى شما) تشريح مىنمايد، شايد به لقاى پروردگارتان يقين پيدا كنيد).
این آیه برای شناخت خداوند از بیان نشانهها استفاده کرده و هدف از تفصیل آیات را رسیدن به یقین در مورد لقای پروردگار نشان داده است. بدون در نظر گرفتن چگونگی و چرایی رابطه میان نشانههای یاد شده با تفصیل آیات و دستیابی به یقین، آیه به رابطه استدلال عقلانی و تأمل در نشانهها برای رسیدن به یقین اشاره کامل دارد. به بیان دیگر، زنجیره علّی بیان شده در آیه به روشنی نشان میدهد که از طریق استدلال عقلی میتوان به یقین دست یافت.
در رخداد پدیدهها زنجیرهای از عوامل وجود دارد که به صورت پیوسته پدیدهای را رقم میزنند. برای مثال ابتدا عامل اراده میکند که کاری را انجام
