عَذابُ يَوْمٍ عَقيمٍ؛۱
كافران همواره درباره قرآن در شک هستند تا آنكه روز قيامت به طور ناگهانى فرا رسد يا عذاب روز عقيم به سراغشان آيد).
بر اساس آنچه در این آیه مورد توجه قرار گرفته است، کافران در مقام سخن، احتجاج و مجادله در مورد قرآن برنیامدهاند یا دستکم هیچ قرینه متنی بر این معنا در آیه وجود ندارد. حتی میتوان واژه «لایزال» را قرینهای معناشناختی بر این نکته در نظر گرفت که کافران در مورد قرآن اعتقاد ناحقی داشتهاند، چه آن را به زبان آورده باشند یا در مقام جدل و مغالطه با پیامبر یا مسلمانان برآمده باشند یا اینکه تنها به حقانیت قرآن ایمان نداشته باشند؛ زیرا عبارت «لایزال» بر ملازمه دائمی با چیزی دلالت میکند۲ و آنچه بر ملازمه دائمی بر انسان میتواند صدق کند اعتقاد وی است، نه جدل. بر این اساس، کافران میتوانند تا برپایی قیامت یا نزول عذاب به صورت دائمی اعتقادی ناحق داشته باشند. همین اعتقاد ناحق در آیات دیگری نیز دیده میشود:
(أَلا إِنَّهُمْ في مِرْيَةٍ مِنْ لِقاءِ رَبِّهِمْ أَلا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحيطٌ؛۳
آگاه باشيد كه آنها از لقاى پروردگارشان در شک و ترديدند؛ و آگاه باشيد كه خداوند به همه چيز احاطه دارد).
افزون بر استدلالی که در آیه قبل بر اینکه مریه در این آیات شامل اعتقاد ناحق است، بیان شد، نمابرداری ساختاری ظرفیت در واژه مریه در این آیات نیز دلالت بر این اعتقاد دارد. همانطور که در نمابرداری ساختاری شک نشان