میلادی، یعنی زمانی که رکنالدوله حامی ابنبابویه گشت و ابنبابویه در مقابل، برای پرسش‌هایی که ولی نعمت او در باب موضوعات اعتقادی برای او مطرح کرده بود، پاسخ‌هایی فراهم کرد. ابنبابویه در ری از ارج و منزلت والا برخوردار گشت؛ گو اینکه به نظر می‌رسد نفوذ وی تا اندازه‌ای در پایان زندگی او کاهش پیدا کرده بود. او درگذشت و در ری، به خاک سپرده شد و همان جا، بقعه‌ای به شکل گنبد، بر آرامگانه وی بنا نهاده شد.
ابنبابویه نگارنده پرکاری بود، هرچند از ۳۰۰ اثری که به او نسبت داده شده، کمتر از ۲۰ عنوان باقی مانده است؛ با وجود این، آثار برجایمانده پرشمارتر از آثار هر نویسنده متقدم یا همعصر وی بوده و اثرگذاری آنها بر نسل‌های بعدی، چشمگیر است.
من لا یحضره الفقیه، معروف‌ترین اثر ابنبابویه است. همچنانکه از عنوان بر می‌آید، نیاز به چنین اثری پس از غیبت امام دوازدهم - که به غیبت کبرا معروف بوده و از سال ۹۴۱ میلادی، شروع شده است - پدید آمد؛ همان که زمانی دراز در دسترس نبود تا به سؤال‌های اموری دینی پاسخ دهد. این اثر در سال ۹۷۹ میلادی به پایان رسید و یکی از چهار کتاب فقهی معیار شیعه اثناعشری گشت. تألیفات فقهی مختصرتر، الهدایه (راهنمایی) و المقنع فی الفقه (مقدار کافی در فقه) است.
همچنین تسلط ابنبابویه در احادیث امامیه، شاخص است و آثاری مانند ثواب الأعمال و عقاب الأعمال که احادیثی را درباره پاداش و کیفر اعمال درخور ستایش و یا شرارت‌آمیز در بر می‌گیرد و علل الشرایع که در آن احادیث بسیاری در ایضاح علت‌هایی که زیرساخت وظیفه‌های گوناگون دینی است، آورده شده است و کتاب الخصال که احادیث توصیف‌کننده خصلت‌ها و اعمال بسیاری بهترتیب شماره‌های فزاینده از یک تا یک میلیون در آن دسته‌بندی شده‌اند. کتاب عیون أخبار الرضا از ابنبابویه، گنجینه گران‌بهایی از اطلاعات درباره زندگی و روزگار امام هشتم، علی
