نقل با مشارکت یعقوب بن یزید و در سه نقل دیگر به تنهایی.^۱ بنا بر گزارش شیخ طوسی از طریق کتاب زیاد: « له كتاب. أخبرنا به الحسین بن عبید اللّٰه، عن محمّد بن علیّ بن الحسین، عن محمّد بن الحسن عن الصفّار، عن یعقوب بن یزید، عن زیاد بن مروان» یعقوب بن یزید، از راویان اصلی این نگاشته است.^۲ نقل‏های نسبتاً فروان محمّد بن عیسی از زیاد بن مروان هم می‏تواند نشان دهد که این روایات از کتاب زیاد بن مروان گرفته شده‏اند.

کتاب‏های حمّاد بن عیسی جهنی

پنج روایت از مجموعه مورد پژوهش ما (۱۲/۳ در صد روایات) به حمّاد بن عیسی منتهی می‏شود^۳ و احتمالاً بر گرفته از کتاب‏های او(کتاب النوادر) باشد. سند این روایات به طرق کتاب‏های حمّاد در فهرست‏ها نمی‏ماند؛ ولی با توجّه به شهرت کتاب‏های حمّاد و روایات فروان عبیدی از او، امکان منبعیت کتاب‏های حمّاد برای این روایات، دور از ذهن نیست.

کتاب‏های حسین بن سعید اهوازی

محتمل است که دو روایت از مجموعه روایات تفسیری محمّد بن عیسی (۲۵/۱ در صد کلّ روایات)، از کتاب‏ها گرفته شده باشد.^۴ گرچه سند این دو روایت با طرق کتاب‏های

آن را برای این روایت محتمل دانست.

کتاب‏های محمّد بن ابی عمیر بغدادی

دو روایت (۲۵/۱ در صد کلّ روایات) از روایات عبیدی به ابن ابی عمیر می‏رسد^۱ و با توجّه به این که او از راویان اصلی کتاب‏های ابن ابی عمیر شمرده شده،^۲ می‏توان گفت که این روایات نیز از کتاب‏های ابن ابی عمیر گرفته شده است.

کتاب علی بن اسباط کوفی

عبیدی در دو روایت (۲۵/۱ در صد کلّ روایات) از علی بن اسباط نقل کرده است: یکی با مشارکت محمّد بن حسین بن ابی الخطّاب و دیگری خود به تنهایی.^۳ شیخ طوسی نیز محمّد بن حسین بن ابی الخطّاب را راوی کتاب ابن اسباط معرّفی کرده است.^۴ بنا بر این می‏توان گفت که منبع این دو روایت، کتاب اوست.

کتاب زیاد بن مروان قندی انباری بغدادی

در چهار روایت (۳۶/۲ در صد روایت‏ها) عبیدی از زیاد بن مروان نقل می‏کند: در یک