خداوند و در کتاب الهی دانسته است. این روایت به مصداقی نوظهور از آیه اشاره دارد و از نوع «جری و تطبیق» است و در سایر مصادر، از جمله مصادری که در پی می‏آیند، با طرقی متعدّد آمده است^۱ و در کنار همدیگر مجموعه‏ای منسجم را تشکیل می‏دهند.

۱۱۶.طریق ۳، عَن یونُسَ، عَنِ الحُسَینِ بن ثُوَیرِ بن أبی فاخِتَةَ، عَن أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السّلام، قالَ: لا تَعُودُ الإِمامَةُ فی أَخَوَینِ بَعدَ الحَسَنِ وَ الحُسَینِ علیهما السّلام أَبَداً، إِنَّما جَرَت مِن عَلِیِّ بن الحُسَینِ علیه السّلام كَما قالَ اللَّهُ تَبارَكَ وَ تَعالَى (وَأُولُوا ٱلْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِى كِتَابِ ٱللَّهِ)،‏ فَلا تَكونُ بَعدَ عَلِیِّ بن الحُسَینِ علیه السّلام إِلّا فی الأَعقابِ وَ أَعقابِ الأَعقابِ.^۲

گونه‏شناسی و تخریج: سند، صحیح است و بر اساس آنچه گفته شد، روایت از نوع «جری و تطبیق» است.

۱۱۷.طریق ۱۰ و ۱۲ و ۱۴ و ۱۵، عَن یونُسَ بنِ عَبدِ الرَّحمٰنِ، عَنِ الحُسَینِ بن ثُوَیرِ بن أبی فاخِتَةَ، عَن أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السّلام، قالَ: لا تَكُونُ الإِمامَةُ فی أَخَوَینِ بَعدَ الحَسَنِ وَ الحُسَینِ علیهما السّلام أَبَداً، إِنَّها جَرَت‏ مِن عَلِیِّ بن الحُسَینِ علیه السّلام كَما قالَ اللَّهُ جَلَّ جَلالُهُ: (وَأُولُوا ٱلْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِى كِتَابِ ٱللَّهِ)،‏ وَ لا تَكُونُ بَعدَ عَلِیِّ بن الحُسَینِ إِلّا فی الأَعقابِ وَ أَعقابِ الأَعقابِ.^۳

گونه‏شناسی و تخریج: بر اساس آنچه گفته شد، روایت از نوع «جری و تطبیق» است.

۱۱۸.طریق۱۴، عَن حمّادِ بنِ عِیسى، عَن عَبدِ الأَعلَى بنِ أَعیَنَ، قالَ: سَمِعتُ أَبا عَبدِ اللَّهِ علیه السّلام، یَقولُ: إِنَّ اللّٰهَ عز و جل خَصَّ عَلِیاً علیه السّلام بِوَصِیَّةِ رَسولِ اللّٰهِ صلی الله علیه و آله وَ ما نَصَبَهُ لَهُ،‏ فَأَقَرَّ الحَسَنُ

قَولِ اللّٰهِ عز و جل (فِطْرَتَ ٱللَّهِ ٱلَّتِى فَطَرَ ٱلنَّاسَ عَلَيْهَا) ما تِلكَ الفِطرَةُ؟ قالَ: هِیَ الإِسلامُ فَطَرَهُمُ اللَّهُ حینَ أَخَذَ مِیثاقَهُم عَلى التَّوحیدِ، قالَ:‏ (أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ)‏ وَ فیهِ المُؤمِنُ وَ الكافِرُ.^۱

گونه‏شناسی و تخریج: بنا بر روایت، در عالم میثاق، آدمیان را بر فطرت الهی - که اسلام و توحید است -، آفریده‏اند. روایت از نوع «تفسیری - تبیینی» است. این حدیث در مصادر دیگر نیز آمده است.^۲

سوره احزاب

تعیین مصداق امام، امری تعیین شده در کتاب الهی (احزاب: آیه ۶)

۱۱۵.طریق ۱۳، عَن یونُسَ بن عَبدِ الرَّحمٰنِ، عَنِ الحُسَینِ بن ثُوَیرِ بن أبی فاخِتَةَ، عَن أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السّلام، قالَ: لا تَعودُ الإِمامَةُ فی أَخَوَینِ بَعدَ الحَسَنِ وَ الحُسَینِ علیهما السّلام أَبَداً، إِنَّها جَرَت مِن عَلِیِّ بن الحُسَینِ علیه السّلام كَما قالَ عز و جل‏: (وَأُولُوا ٱلْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِى كِتَابِ ٱللَّهِ مِنَ ٱلْمُؤْمِنِينَ وَ ٱلْمُهَاجِرِينَ)‏، فَلا تَكُونُ بَعدَ عَلِیِّ بن الحُسَینِ علیه السّلام إِلّا فی الأَعقابِ وَ أَعقابِ الأَعقابِ‏.^۳

گونه‏شناسی و تخریج: روایت، «اُولی الأرحام» را بر خویشان و نزدیکان پیامبر صلی الله علیه و آله تطبیق داده و اولی بودن برخی بر برخی دیگر را به وجود منصب و مقام امامت در آنان تفسیر کرده و بر این اساس، تعیین امام را و این که امامت از آنِ چه کس خواهد بود، امری نهفته نزد