بخشهای بر جای مانده از تفسیر العیّاشی دیده میشود.
حمدویه بن نصیر کشّی از دیگر واسطهها میان عیّاشی و محمّد بن عیسی است. یک روایت از این طریق در تفسیر العیّاشی آمده است. روایتی با همین واسطهها به کمال الدین و تمام النعمةی صدوق هم راه پیدا کرده و پس از رسیدن به عیّاشی از طریق پسر او، جعفر بن محمّد بن مسعود، به استاد صدوق (مظفّر بن جعفر علوی) رسیده و از او برای صدوق نقل شده است.
در روایتی دیگر، حمدویه بن نصیر به مشارکت برادرش ابراهیم بن نصیر از عبیدی نقل میکند و این روایت از گذرِ عیّاشی در کتاب رجالِ شاگردش، محمّد بن عمر بن عبد العزیز کشّی، نقل میشود.
محمّد بن نصیر کشّی (دو روایت)، جبریل بن احمد فاریابی (یک روایت)، علی بن محمّد بن شجاع نیشابوری (یک روایت) و علی بن عبد اللّٰه بن مروان بغدادی (یک روایت) از دیگر محدّثانی هستند که محمّد بن مسعود عیّاشی از طریق آنها به روایات عبیدی دست یافته و آنها را در آثار خویش آورده است. چهار روایت از این مجموع را جعفر بن محمّد بن مسعود عیّاشی به تنهایی و یک روایت را با مشارکت حیدر بن نعیم سمرقندی، از شاگردان و ناقلان آثار عیّاشی، برای مظفّر بن جعفر علوی نقل کردهاند و از رهگذر او در کتابهای صدوق چون کمال الدین و تمام النعمة، معانی الأخبار و علل الشرائع ظهور و بروز یافتهاند. دو نقل مرسل هم از عبیدی در تفسیر العیّاشی وجود دارد که واسطههای نقل آنها بدین اثر معلوم و روشن نیست.
نقل عالمان مناطق دیگر از عبیدی به ندرت یافت میشود. در یک روایت، محمّد بن جعفر رزّاز کوفی، از ناقلان برخی آثار عبیدی، به چشم میخورد و از طریق او روایت در تفسیر القمی نقل میشود و در یک روایت هم ابراهیم بن اسحاق احمری نهاوندی از عبیدی نقل میکند که بعدها به وسیله ظفر بن حمدون بادرایی و پس از او علی بن شبل بغدادی به الأمالی شیخ طوسی راه مییابد. چهار روایت مرسل هم در الاختصاص منسوب به شیخ مفید وجود دارد که واسطههای انتقال آنها بدین کتاب روشن نیست.
