راستای معناشناسی سوسور قرار می‏گیرد^۱ و دیگر اینکه کشف معنا از متون بر اساس همگانی‏های زبانی و ذهنی بشر صورت می‏پذیرد. اموری که در میان تمامی انسان‏ها در هر تاریخی که باشند یکسان است. اگرچه اصول معناشناسی شناختی معنا را مبتنی بر تجربه‏های فرهنگی، اجتماعی و فیزیولوژیکی انسان می‏دانند، اما باید در نظر داشت که این اصول مربوط به ساحت ساخت معنا هستند و مکانیزم کشف معنا، تحلیل واحدهای زبان و عبارت‏های آن است و نه رجوع به تاریخ ساخت معنا. به عبارت دیگر معناشناسی شناختی نسبت به مسئله تاریخمندی متون مقدس اظهار نظر نمی‏کند. اینکه تولیدکننده متون کیست و متن تحت تأثیر چه عواملی ایجاد شده، امری است خارج از رسالت معناشناسی شناختی. معناشناسان شناختی تنها توصیف می‏کنند که فرایند ساخت معنا در زبان چگونه است اما معین نمی‏کنند که هر متنی لزوماً تحت تأثیر چه عوامل مشخصی صادر گردیده است. تأثیرپذیری عبارت‏های هر متنی پس از بررسی زبانی آن مشخص می‏گردد. بنابراین نمی‏توان به صورت کلی حکم کرد که یک متن لزوماً از یک عامل فرهنگی تأثیر پذیرفته باشد. به بیان دیگر بحث تأثیرپذیری متون مقدس از فرهنگ زمانه مسئله‏ای کلامی است نه معناشناختی.^۲ معناشناسی در حقیقت تنها فرایند تولید معنا را توضیح می‏دهد، اما نسبت به مبانی اعتقادی و کلامی درباره متون اظهار نظر نمی‏کند.

در نهایت متون دینی به جهت آنکه به زبان بشری صادر گردیده‏اند وارد بازی

ضرورتاً متونی تاریخی نیز هستند؛ به این معنا که دلالت این متون ازآن نظام زبان - فرهنگی که بخشی از آن است، جدا نیست؛ ازاین‏رو زبان و محیط فرهنگی مرجع تفسیر و تألیف محسوب می‏گردد.^۱

در این دیدگاه، قرآن و حدیث نه‏تنها ناظر به فرهنگ زمان خود بوده‏اند بلکه از آن اثر نیز پذیرفته‏اند. بنابراین برای فهم این متون باید فرهنگی را که متن دینی در آن فرهنگ تولید شده شناخت و با زبان آن آشنایی یافت؛ اما شناخت فرهنگ و زبان متن تا چه اندازه بر فهم متن تأثیر می‏گذارد؟ دیدگاه معناشناسان شناختی درباره اثرپذیری متن از فرهنگ زمانه چیست؟

در معناشناسی تاریخی یا درزمانی توجه به تحول زبان و تغییرات معنایی آن در بستر تاریخ است. در معناشناسی درزمانی معنای یک واژه در تطور تاریخی آن شناخته می‏شود. ویژگی این‏گونه از معناشناسی این است که متکی بر اسناد تاریخی و تفسیر آن اسناد است.^۲ بدین‏ترتیب تاریخمندی متون بر اساس معناشناسی تاریخی توجیه می‏یابد، اما پس از گسترش دیدگاه معناشناسی‏های ساختارگرا که رویکرد همزمانی را ملاک فهم معنای متون قرار می‏دهند، مسئله تاریخمندی به کلی بدون وجه خواهد بود؛ زیرا در این رویکرد معناشناختی، بدون در نظر گرفتن عوامل و تغییرات تاریخی تأثیرگذار بر تحول معنایی، حالت زبانی موجود بررسی می‏شود.^۳ معناشناسی شناختی را نیز می‏توان به گونه‏ای معناشناسی ساختارگرا دانست که تحلیل معنا نه بر اساس اسناد تاریخی که بر اساس ملاک‏های زبانی صورت می‏گیرد. یکی به دلیل اینکه این معناشناسی در