به منافع اعضای بدن انسان و حيوان و نیز بخشهایی از توحيد دیده شده است. همچنین كتابی به نام «التلمیذ» دارد که در آن پرسش و پاسخهایی از امام صادق علیه السلام است.۱ نام او با عنوان حمّاد بن عیسی ۲ در اسناد احادیث کتب اربعه حدود ۱۰۳۶ بار آمده۳ و ۳۳ مورد از احادیث تفسیری حسین بن سعید، به نقل از اوست.
چهار. محمّد بن ابي عمير: محمّد بن ابی عمير، زياد بن عيسى، ابو احمد ازدی از موالی مهلب بن ابی صفره و بنا بر نقلی، مولى بنی اميّه۴ بوده است. اهل بغداد و از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهم السلام است.۵ شیخ طوسی علاوه بر این دو امام معتقد است که او محضر امام جواد علیه السلام را نیز درک کرده است.۶ رجالیان از او با جلالت و بزرگی یاد میکنند.۷ نجاشی او را با اوصافی چون «جليل القدر» و «عظيم المنزلة فينا و عند المخالفين» میستاید۸ و کشّی در شمار اصحاب اجماع از او یاد میکند.۹ وی ناملایمات، حبس، ضرب و شتم فراوانی را در حیات خود، متحمّل شده بود و هر آنچه داشت، به همراه کتابهای احادیثش به وسیله مأمون ضبط شد.۱۰ اینگونه بود که
1.. ر.ک: رجال النجاشی: ش ۳۷۰.
2.. در بارۀ این گونه آمارها باید یادآور شد که ملاک شمارش آیة اللّٰهخویی، میزان روایات راوی در کتب اربعه بر اساس عنوان ذکر شده است. بر این اساس ممکن است نام این راوی با عنوان دیگری مانند «حماد» نیز در اسناد آمده باشد، که در این آمار، شمارش نشده است.
3.. معجم رجال الحدیث: ج ۷ ص ۲۴۲ ش ۳۹۷۲.
4.. واژۀ «مولی» اگر اضافه به اسم شخصی باشد به معنای ملازمت و همراهی و اگر به نام طائفهای مضاف گشته باشد، به معنای نزیل و مهمان است. (ر.ک: سماء المقال فی علم الرجال: ج ۲ ص ۲۸۰ و ۲۸۲).
5.. ر.ک: رجال النجاشی: ص ۳۲۸ ـ ۳۲۶ ش ۸۸۷.
6.. ر.ک: الفهرست: ص ۲۱۹ ـ ۲۱۸ ش ۶۱۷.
7.. به گفتۀ شیخ در (الفهرست ص ۲۱۹ - ۲۱۸ ش ۶۱۷) محمّد بن ابی عمیر، اوثق و مورد اطمینانترین افراد نزد شیعه و سنّی و پارساترین، باتقواترین و عابدترینِ آنان است و به سبب این اوصاف به نقل از جاحظ، او مایۀ فخر و مباهات قحطانیان بر عدنانیان و یگانۀ زمان خویش در همۀ علوم بوده است.
8.. ر.ک: رجال النجاشی: ش ۸۸۷.
9.. ر.ک: اختيار معرفة الرجال: ج ۲ ص۸۳۰.
10.. به خاطر مصاحبت با امام موسى بن جعفر علیه السلام و مواضع شيعىای كه داشت، در زمان هارون الرشید (( و به نقلی در زمان مأمون در زندان محبوس گشت. گویند در دوران زندگیِ مخفیانه و مدّت چهار سال حبس او، خواهرش کتابهای او را در زیر خاک پنهان نمود که موجب شد این کتابها از بین بروند و بنا بر نقلی، آنها را در اتاقی رها کرد تا این که بر اثر باران نابود شدند. این کتابها با تکیه بر حافظۀ روات و آنچه نزد دیگر مردمان بود، تحدیث شد. بر این اساس، بزرگان بر مراسیل او اعتماد دارند و در کتابهای خود آنها را نقل نمودهاند. (ر.ک: رجال النجاشی: ش ۸۸۷).
