نگارش کتاب‏ها در قم نبوده و هجرت به قم بعد از تصنیف کتاب‏ها صورت گرفته است. افزون بر این، شیخ طوسی در الفهرست از احمد بن ابی‏ عبد اللّٰهبرقی نقل می‏کند که علی بن مهزیار اهوازی، آثار حسین بن سعید را گرفته و بر آنها مطالبی افزوده است.^۱ بنا بر این، نگارش کتب ثلاثین، در کوفه یا اهواز انجام گرفته است.

نکته دیگر، مهارت در چینش روایات و ساماندهی ابواب فقهی است که نشان دهنده بلوغ علمی مؤلّف است. تا هنگامی که مؤلّف اندوخته‏های علمی خود را از اساتید مختلف فرا نگیرد و بر دقایق فقه و اخبار تسلّط نیابد، جامع‏نگاری میسّر نخواهد بود. این در حالی است که نزدیک به بیست درصد از روایات حسین بن سعید در کتب اربعه، از فضالة بن ایّوب اخذ شده،^۲ که به تصریح نجاشی در اهواز سکونت داشته است.^۳ با توجّه به این آمار، او را باید مهم‏ترین و مؤثّرترین استاد وی در اندوخته‏های فقهی دانست. از این رو، دور از ذهن است که تا قبل از درک چنین استادی، به نگارش پرداخته باشد. بر این اساس، جامع‏نگاری (ثلاثین‏نگاری) این دو برادر، مربوط به دوران پس از تحصیل در شهر اهواز بوده است.

از سویی در میان ناقلان این آثار، راویان کوفی وجود ندارند؛‏ بلکه این آثار را عمدتاً راویان قمی همچون احمد بن محمّد بن عیسی، حسین بن حسن بن ابان و علی بن مهزیار اهوازی گزارش کرده‏اند. چنانچه این آثار در کوفه به خامه آمده بود، با وجود اشتیاق فراوان راویان برای نشر احادیث در آن برهه، سهم راویان کوفی در نشر این آثار محفوظ می‏ماند.

نکته دیگری که احتمال دارد در مهاجرت حسین بن سعید و برادرش به اهواز و سکونتشان در این شهر مؤثّر بوده، نقش حسن بن سعید در تشیّع و هدایت برخی از شخصیت‏های بزرگ اهوازی است. این افراد از حسن بن سعید حدیث شنیده و به واسطه او شناخته شدند. از جمله این افراد، علی بن مهزیار اهوازی است که به واسطه حسن بن سعید به محضر امام رضا علیه السلام رسید و به فیض تشیّع نائل گردید و پس از آن، خدمات فراوانی همچون وکالت آن امام را به عهده گرفت.^۱ حضور پررنگ خاندان مهزیار در اهواز و همسویی فکری ایشان با فرزندان سعید، می‏تواند عاملی برای اقامت درازمدّت ایشان در اهواز باشد، چندان که ایشان با شهرت اهوازی شناخته می‏شوند.

همان گونه که پیش از این گذشت، بیشتر اساتید این دو برادر، از حوزه‏های عراق و تقریباً تمام ناشران کتاب‏های ایشان، از قم هستند. بنا بر این، اقامت ایشان در اهواز برای تحصیل یا تدریس نبوده است. گرچه بهره‏گیری از مشایخ موجود در این شهر، همچون فضالة بن ایّوب و نیز پرورش شاگردانی چون علی بن مهزیار، در این شهر بوده است ولی به نظر می‏رسد عامل اصلی حضور این دو برادر در اهواز، نگارش و تصنیف کتب ثلاثین باشد.

بر اساس برخی شواهد، تألیف و تصنیف کتب ثلاثین در اهواز به انجام رسیده است. به تصریح نجاشی، حسن و حسین، در نگارش کتب ثلاثین با یکدیگر همکاری داشته و این کتاب‏ها به دو برادر منسوب‏اند.^۲ از سویی، منابع رجالی به هجرت حسین و فرزندش احمد به قم تصریح دارند ولی از هجرت حسن سخنی نگفته‏اند.^۳ پس آشکار می‏شود که