بر عهده داشت.^۱ خداوند هم‌چنین پنجاه کتاب مقدس را بر او به عنوان پیامبر، نازل کرد.^۲ وصیت آدم [علیه السلام] مشتمل بر مواردی بود که در معراج (فی معراج) قرار داده شده بودند تا نام خداوند فراموش نگردد. یکی از این اشیاء، شاخی بود که آدم [علیه السلام] از بهشت آورده بود.^۳ ابن اسحاق در مورد انوش [علیه السلام] که جانشین پدرش شیث [علیه السلام] شد، می‌گوید:

انوش [علیه السلام] پس از درگذشت پدرش شیث [علیه السلام]، اداره قلمرو پادشاهی را عهده‌دار شد و به جای پدرش شیث [علیه السلام]، بر مردمان قلمرو وی حکومت کرد. همان‌‌گونه که اشاره شد، او شیوه رهبری پدرش را، بدون هیچ تغییر و تحولی، ادامه داد.^۴

ابن اسحاق از اهل‌التوراة نقل می‌کند که انوش [علیه السلام]، یعنی ادریس [علیه السلام] و پسر یارِد [علیه السلام]، پیامبر بود، و خداوند ۳۰ کتاب مقدس را بر او نازل کرد. او با اخلاف قابیل جنگید و بعضی از آن‌ها را اسیر کرد. انوش [علیه السلام]‌ وصی پدرش یارِد [علیه السلام] بود و از وی تمامی چیزهایی را که او از پدرش به ارث برده بود، دریافت کرد.^۵ ابن اسحاق به ادامه داستان اهل التوراة از بزرگان پرداخته و می‌گوید انوش [علیه السلام]، پسرش

می‌دهد که نکته اصلی این احادیث انتقال پی در پی وصیت آن بزرگان است. این احادیث ظاهراً قرار بود بیانگر گسترش مفهوم شیعی انتقال پی در پی صلاحیت دینی و سیاسی باشد.

بهتر است بعضی از این احادیث اولیه را که ابن اسحاق آورده، بررسی کنیم. اکثر این احادیث از منابع اهل التوراة یعنی منابع یهودی‌- ‌مسیحی نقل شده‌اند.^۱ در این احادیث، بزرگان به عنوان حاکمانی توصیف شده‌اند که یکی جانشین دیگری می‌شد. اولین حاکم یعنی آدم [علیه السلام]، مَحرم برگزیده خدا (صفیّ الرحمٰن) بود.^۲ آدم [علیه السلام] و جانشینان او، هم عملاً حاکم و هم دارای صلاحیت دینی بودند. فعالیت مذهبی  [آنها] عمدتاً مبارزه با قابیل و اخلاف گناهکارش بود. ایشان در عهدهای خود به جانشینان‌شان دستور می‌‌دادند که از اولاد قابیل، که در آینده در سیلِ پیش‌‌بینی‌شده توسط آنها، نابود می‌شوند) دوری کنند.^۳

به نظر ابن اسحاق، آدم [علیه السلام] شیث [علیه السلام] را از سیل هفت‌ساله آگاه کرد و وصیت را برای وی نگاشت. شیث [علیه السلام] به عنوان ‌وصی آدم [علیه السلام]، پس از فوت وی ریاست را