ضمن بحث با مخالفان خود، افشا کنند که وی دارنده شمشیر (صاحب السیف) است و در نتیجه زندگی او را به خطر می‌انداختند.^۱ نکته ابن بابویه روشن است: هنگامی که چیزی را افشا کنیم، دیگر هرگز نمی‌‌توانیم مطمئن باشیم که آن‌چه افشا شده، تنها نزد کسانی باقی بماند که این اطلاعات قرار بوده نزد‌‌‌ آن‌ها باشد. شیخ مفید (د. ۴۱۳ق/۱۰۲۲م)، دانشمند معروف شیعی، با ملاطفت کمتری نسبت به هم‌‌کیشان خود سخن می‌‌گوید: وی چنین استدلال می‌‌کند که اگر‌‌‌ آن‌ها مکان ‌‌امام دوازدهم [عج] را می‌‌دانستند، برخی از‌‌‌ آن‌ها وسوسه می‌‌شدند تا به امید دریافت پاداش دنیوی، یا سهواً، یا برای به رخ کشیدن علم خود، این اطلاعات را به دست مقامات حکومتی برسانند.^۲ شریف مرتضی (د. ۴۳۶ق/۱۰۴۴م)، یکی از شاگردان شیخ مفید، همین شیوه استدلال را از شماری از دانشمندان بی‌‌نام و نشان مطرح کرده و می‌افزاید: ‌‌امام [علیه السلام] خود را از دشمنانش پنهان می‌‌کند چرا که می‌‌بایست از خود در مقابل‌‌‌ آن‌ها محافظت کند (للتقیّه منهم) و از پیروان خویش پنهان می‌‌ماند زیرا نگران‌‌ آن‌هاست (للتقیّه علیهم)؛ چرا که اگر قرار بود بر پیروان خود ظاهر گردد و آنگاه توسط یکی از دشمنان دیده می‌‌شد، که او نیز خبر را پخش می‌‌کرد، آنگاه پیروانش مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند؛ و حتی اگر، در این شرایط، خود ‌‌امام بر آن می‌شد تا با برگشتن به غیبت از دستگیری برهد، این دشمنان باز هم ضربه سختی بر پیروان او وارد می‌کردند.^۳

نه تنها مکان مهدی [عج] در زمان غیبتش، بلکه زمان ظهور او نیز نامعلوم است (کتمانُ الوَقت و المُساترة به).^۴ هنگامی که از ائمه [علیهم السلام] در این‌‌باره سؤال می‌‌شد،

بیست سال ناپدید شد.^۱ سیره مهم‌‌تر، راجع به خود محمد [صلی الله علیه و اله] است. در بحثی جدلی میان محمد بن علی بن بابویه (د. ۳۸۱ق/۹۹۱م) محدث متکلم و مخالفی ناشناس (بعض الملحدین)، که در حضور رکن الدوله از آل بویه صورت گرفت، آن فرد مخالف استدلال می‌‌کند چون رومیان در آستانه غلبه بر مسلمانان هستند، پس ‌‌امام دوازدهم  [عج] باید ظاهر شود (و بنابراین ظهورش لازم است). ابن بابویه در جواب وی می‌‌گوید که تعداد کفار در زمان پیامبر [صلی الله علیه و اله] بسیار بیشتر بود، اما با این حال پیامبر [صلی الله علیه و اله] به دستور خداوند، مأموریت خود را چهل سال پنهان کرد (أسرّ [علیه السلام] أَمرَهُ و کَتَمَه). سپس او مأموریت خود را برای افراد مورد اعتمادش، فاش ساخت و سه سال دیگر آن را از باقی افراد پنهان نگاه داشت؛ سپس سه سال دیگر در پی آن آمد که پیامبر [صلی الله علیه و اله] و پیروانش در درّه‌‌ای تنگ (شِعب) در نزدیکی مکه پنهان بودند؛ و آنگاه بود که خداوند به‌‌‌ آن‌ها دستور داد تا بیرون آمده و پیام اسلام را منتشر کنند.^۲

دلیل رایجی که برای پنهان نگاه داشتن نام ‌‌امام دوازدهم [عج] نه تنها از دشمنان، بلکه از حامیان او نیز اقامه شده، این است که اگر شیعیان نام ایشان را می‌‌دانستند، آن را فاش می‌کردند، چنانکه اگر از مکان وی نیز آگاه بودند، آن را آشکار می‌‌ساختند.^۳ ابن بابویه می‌گوید شاکله مردم به‌گونه‌ای است که به افشای هرچه که می‌‌شنوند و می‌بینند، تمایل دارند.^۴ اگر ‌‌امام دوازدهم [عج] در غیبت نبود، شاید برخی از شیعیان،