نظر به دوری شبه‌قاره از کربلا، نجف و دیگر اماکن مقدس شیعی، برای حفظ تشخص جامعه شیعی، به یک محل تجمع نیاز بود. چنین مرکزی به وسیله ساختمان‌هایی که به یادبود شهدای شیعه اختصاص دارند، مهیا شده است. علاوه بر سختی‌های سفر به مکان‌های مقدس، شیعیان هند، قبل از تشکیل پاکستان، مانند جزیره‌‌هایی در دریایی از هندوئیسم بودند.
قریب به ۴۰۰ سال در اماکنی مانند حیدرآباد ساختمان‌هایی عموماً موسوم به عزاخانه، آشورخانه یا امامباره، به عنوان مکان‌هایی کارآمد برای اجتماعات عزاداری (مجلس)،مکانی برای حرکت دسته‌‌های عزاداری و انبارهایی برای پرچم‌ها (عَلَم‌ها) و ماکت‌‌های بارگاه امام حسین [علیه السلام] و یارانش به نام تعزیه یا ضریح مورد استفاده بوده‌اند.۱ عَلَم به عنوان نماد، مظهر شجاعت، جوانمردی، عدالت و پاکی، و تعزیه نماد رنج، ایثار و شهادت است.
تعزیه یک کپی مینیاتوری نمادین از بارگاه یک امام است که در دسته عزاداری حمل میشود و در امامباره یا خانه‌‌ای شخصی جای داده میشود. این تعزیه‌ها نمونه دقیق بارگاه کسی نیستند، بلکه مدل‌هایی غیرواقعی از آن چیزی هستند که از نظر یک هنرمند،چنین بارگاهی باید شبیه آن باشد. بسیاری از آنها از بامبو یا چوب‌های پوشیده از کاغذرنگی و خمیر کاغذ ساخته می‌شوند.
ساختار این مدل‌ها بیشتر به معماری هندی شباهت دارند تا به معماری غرب آسیا که بارگاه‌های اصلی در آن‌جا ساخته شدند.۲ آنها ممکن است کوچک و در حد قابلیت حمل توسط دو نفر، یا ساختارهایی عظیم و نیازمند افرادی زیاد برای حمل باشند. در پایان حرکت دسته عزاداری، این تعزیه‌ها ممکن است در «زمین کربلای» محلی دفن شوند.
