زمان در حال وقوع است. این غم که چرا حسین [علیه السلام] باید به چنین مرگ وحشتناکی کشته می‌شد، فی المجلس به عنوان خسارتی شخصی حس می‌ّشود.
اوج تعزیه در نیمه دوم قرن ۱۹م. بود. در سال‌های اخیر به سبب غربی شدن آشکار از یک سو، و به دلایل سیاسی-اجتماعی از دیگر سو، تعزیه که ابتکاری شهری بود، تا نواحی روستایی به حاشیه رانده شد. تئاتر رپورتوارِ۱ تعزیه بسیار عظیم است، که علاوه بر حوادث کربلا، تعزیه به شهادت‌های قبل و بعد از درگذشت حسین [علیه السلام]، قصص قرآن یا داستان‌های ساده مربوط به مکانی خاص نیز می‌پردازد. هم‌چنین، داستان هرچه باشد، همیشه مربوط به شهدای کربلاست. این مجاورت و تلفیق به نوبه خود آن اتفاقات را بسط می‌دهد.
بخش اصلی تئاتر رپورتوار نمایش‌هایی است که به حسین [علیه السلام]، عباس [علیه السلام]، قاسم [علیه السلام]، علی اکبر [علیه السلام]، حرّ، مسلم و اسارت زنان وابسته [به آنان] اختصاص دارند.۲
شیعیان قفقاز (که تا اوایل قرن ۱۸م. قسمتی از ایران بود)، عراق و جنوب لبنان نمایش‌های تعزیه، مربوط به مصائب را در مقیاس کوچک‌تری اجرا میکنند.
سفره حضرت عباس [علیه السلام] شکل دیگری از مراسم عزاداری است که، نه مستقیماً به امام حسین [علیه السلام] بلکه به برادر ناتنی او و علمدارش در دشت کربلا یعنی عباس [علیه السلام] اختصاص یافته است. عباس [علیه السلام] به خاطر جوانمردی، دلاوری و شجاعتش از جایگاه ویژه‌ای در جوامع شیعی، به ویژه در میان زنان، برخوردار است. سفره، پارچه‌ای برای پذیرایی است که غذای حاصل از نذر یکی از اشخاص را در آن می‌گذارند. در خلال مراسمی که بلافاصله پس از چیدن سفره برگزار
